Arkadiusz Bagiński urodził się w 1969 roku we Wrocławiu i jest absolwentem Wydziału Artystyczno – Pedagogicznego na Uniwersytecie Śląskim. Jego działalność artystyczna skupiona jest przede wszystkim na rysunku i grafice, a także akcji i performance. Bagiński współtworzy również formacje muzyczną JOB KARMA, jaki i uczestniczy w organizacji takich festiwali jak: Wroclaw Industrial Festival, Podwodny Wrocław czy Rytuał.
Od początku swojej drogi artystycznej Arkadiusz Bagiński związany był przede wszystkim ze sceną muzyczną – początkowo punk’ową, następnie industrialną – co w dużej mierze przyczyniło się do uformowania oryginalnej stylistyki i formuły twórczej.
Dlatego też moje pierwsze artystyczne doświadczenia były związane z muzyką, jak i oczywiście z malarstwem czy wykonywaniem kolaży i grafik.
Oprócz działalności stricte muzycznej Bagiński wykonywał również wizualizacje koncertów, a także stylistycznie oryginalne cykle grafik, które zabarwione krytycznym spojrzeniem noszą znamiona estetyki ekspresjonistów niemieckich, a także takich twórców jak Zdzisław Beksiński, Bronisław Linke czy Jan Lebenstein.
Jak miałem kilkanaście lat i zacząłem fascynować się sztuką, Beksiński był pierwszym artystą, który mnie zainteresował. Wywarł na mnie wrażenie, bo jego prace są bardzo emocjonalne i mają swój specyficzny nastrój. Również ekspresjoniści niemieccy. Kathe Kollwitz. Ten rodzaj uprawiania sztuki, który jest związany z działalnością społeczną i polityczną jest dla mnie bardzo ważny.
W pracach tych artysta wypowiada się w dosadny sposób na temat ustroju, zniewolenia, braku akceptacji i tolerancji, a także na temat kwestii militarnych. Ale jest to przede wszystkim sztuka figuratywna, która postać człowieka stawia na pierwszym planie i mówi o jednostce egzystującej w chaotycznym świecie inwazji politycznej i przemocy. Wykreowana przez Arkadiusza Bagińskiego rzeczywistość nie jest przychylna człowiekowi – wręcz przeciwnie – jest niepewna, okrutna i pozbawiająca godności.
Film ten powstał w momencie pewnych obaw przed tym, co niosła nowa demokracja – czyli początek lat 90. i rozwój partii nacjonalistycznych, faszyzujących. […] Pamiętam, że bardzo obawialiśmy się tego, że Polska może pójść w taką właśnie stronę. I stąd też moja reakcja – że zająłem się taką właśnie działalnością. Było to dla mnie interesujące i niepokojące zarazem.
Tematykę Holocaustu, a także obaw przed tym co niosła nowa demokracja, porusza praca Mane Thekel Fares, która powstała na początku lat 90., gdy Bagiński związany był jeszcze z ruchem antyfaszystowskim. Obraz ten składa się ze zdygitalizowanego cyklu grafik, przetworzonych przez Wojciecha Majewskiego w narracyjną animację na prymitywnym jeszcze sprzęcie komputerowym, która następnie za pomocą kamery została zgrana na kasetę wideo. Słowa zawarte w tytule pracy bezpośrednio odnoszą odbiorcę do starotestamentalnego fragmentu o uczcie u Baltazara, podczas której na ścianie niewidzialna ręka miała napisać słowa mane thekel fares (aram. měne’, měne’, těkel, upharsîn), które w tłumaczeniu oznaczają policzone, zważone, rozproszone (Dn 5, 25). Skojarzenie tej animacji z problemem masakry Żydów w czasie II Wojny Światowej nasuwa się niemalże automatycznie, niemniej jednak należy pamiętać, że praca ta posiada również wiele wymiarów interpretacyjnych, zarówno w aspekcie przeszłości, jak i przyszłości w kontekście dyktatury, totalitaryzmu i ksenofobii. Artysta posługuje się charakterystycznym dla języka ekspresjonistycznego symbolicznym obrazem, deformacją i surową, monochromatyczną skalą barwną.
Inną, równie interesującą animacją, składającą się z ręcznie wykonywanych, monochromatycznych grafik jest System. Praca ta skupia się przede wszystkim na problemach związanych z ustrojem politycznym, o tym w jaki sposób postrzegana jest i jak funkcjonuje jednostka ludzka w określonym systemie. Bagiński stawia w tej pracy odważną tezę, mówiącą o tym, że tak naprawdę człowiek jest jedynie nieliczącym się trybikiem wielkiej maszyny odgórnie ustalonego, zmechanizowanego systemu opartego na języku propagandy. Artysta ukazał w tej pracy zmultiplikowane postaci ludzkie pozbawione twarzy, a więc tożsamości. Zabiegiem tym poddane zostały zuniwersalizowaniu i podporządkowaniu jednej masie, wykonującej określone, wyuczone i wymagane czynności życiowe.
Każda z powstałych prac (m.in. Zoo Terra, Hydroxizinum City, Tschernobyl Imperium czy Ecce Homo) nieodłącznie związana jest ze stanowiącym tło utworem muzycznym, który niemalże zawsze ( z wyjątkiem jednej pracy) skomponowany jest przez wrocławską formację muzyczną JOB KARMA.
Najpierw, za wyjątkiem jednej sytuacji, powstaje film, a później wykorzystuje się do niego już zrobioną muzykę. Nie jest odwrotnie – nie jest tak, że powstaje film i ktoś do niego wymyśla muzykę – bierzemy to, co nam akurat pasuje i tym zajmuje się Job Karma – Maciek Frett i Aureliusz Pisarzewski.
Nierzadko również, animacje te stanowią wizualną oprawę koncertów tejże grupy, w doskonały sposób odzwierciedlając atmosferę granej przez JOB KARMĘ muzyki.
Oprócz grafik i rysunków Arkadiusz Bagiński działa w przestrzeni sztuki wideo, filmowej a także akcji multimedialnych w przestrzeni miejskiej, jak i współtworząc stowarzyszenie Industrial Art jest odpowiedzialny za wizualną stronę działalności grupy.
Kamila Wróbel
Wszystkie cytaty pochodzą z wywiadu z Arkadiuszem Bagińskim przeprowadzonym przeze mnie na potrzebę pracy magisterskiej.
Źródło ilustracji: archiwum własne.
Linki do animacji:
System http://www.youtube.com/watch?v=_IqE5nN1FRo&feature=related
Tschernobyl Imperium http://www.youtube.com/watch?v=f1yve3Xl1fw&feature=related
Mane Thekel Fares http://www.youtube.com/watch?v=MRJhxAJAD_Y&feature=related
Ecce Homo http://www.youtube.com/watch?v=MKtcrZ6SaLA&feature=related
