Zycie
Michał Kondracki był polskim kompozytorem i publicystą muzycznym urodzonym 5 października 1902 roku w Połtawie, na Ukrainie. Zmarł natomiast 27 lutego 1984 roku w Glen Cove w stanie Nowy Jork. Początkowo gry na fortepianie uczył go mama. Dopiero w 1923 roku rozpoczął studia w Konserwatorium Muzycznym w Warszawie, gdzie do 192 roku studiował kompozycję i grę na fortepianie.
W 1927 roku otrzymał od Rządu Francuskiego stypendium, dzięki któremu wyjechał na studia uzupełniające z kompozycji do École Normale de Musique w Paryżu, gdzie przebywał do 1930 roku. Równocześnie pracował jako sekretarz Stowarzyszenia Młodych Muzyków Polaków.
Kiedy wrócił do Polski zajął się przede wszystkim komponowaniem oraz publicystyką muzyczną. Dodatkowo zajmował się również działalnością na rzecz polskiej muzyki. I tak był jednym ze współzałożycieli i wiceprezesem Polskiego Towarzystwa Muzyki Współczesnej, ponadto był również wiceprezesem Stowarzyszenia Pisarzy i Krytyków Muzycznych, a także był członkiem Zarządu Towarzystwa Miłośników Tańca Artystycznego i Towarzystwa im. Karola Szymanowskiego.
Poza komponowaniem Michał Kondacki był również skupiony na przygotowaniu artykułów muzycznych dla takich czasopism jak chociażby: „Ateneum”, „Kronika Polski i Świata”, „Kwartalnik Muzyczny”, „Marchołt”, „Muzyka”, „Muzyka Polska”, „Muzyka Współczesna”, „Pion”, „Prosto z mostu”, „Tygodnik Ilustrowany”, „Zwierciadło”. Natomiast dla dziennika „ABC” przygotowywał recenzje muzyczne.
Kiedy wybuchła II wojna światowa Michał Kondracki był na Morzu Śródziemnym. W 1940 roku udał się do Brazylii i zamieszkał w Rio de Janeiro, gdzie nawiązał współpracę z tamtejszą rozgłośnią radiową. Trzy lata później wyjechał do Stanów Zjednoczonych, gdzie uczył gry na fortepianie, nawiązał współpracę ze stacją telewizyjną Voice of America, był prezesem The Long Island Little Orchestra Society. Ponadto był również korespondentem „Ruchu Muzycznego” (1948-49 oraz 1957-69). Z Nowego Jorku przeniósł się do Glen Cover (1960), gdzie spędził resztę życia.
Nagrody
Najważniejszymi nagrodami jakie otrzymał Michał Kondracki za swoją twórczość był następujące wyróżnienia: II nagroda na konkursie Stowarzyszenia Młodych Muzyków Polaków(1927) oraz I nagroda na Ogólnopolskim Konkursie Olimpijskim (1932).
Twórczość
Do najważniejszych utworów autorstwa Michała Kondrackiego zaliczyć należy takie kompozycje jak: Trzy utwory na fortepian (1923), A jeżeli nic na głos i fortepian (1924), Dwie pieśni na głos i fortepian (1924), Kołysanka Don Juana na fortepian (1924-26), Scherzo na fortepian (1924-26), Preludium i fuga na fortepian (1924-26), Kwartet smyczkowy (1925), Jaś i Kasia na głos i fortepian (przed 1926), Dziewczyna i pajacyk na głos i fortepian (przed 1926), Koncert fortepianowy nr 1 (1926), Partita na małą orkiestrę (1926), Marchołt, opera komiczna (1927), Metropolis, akcja symfoniczno-baletowa na orkiestrę (1929), Mała symfonia góralska „Obrazy na szkle” na zespół kameralny 16 solistów (1930), Krasula, kantata humorystyczna na chór i orkiestrę (1931), Żołnierze (Parade), obrazek symfoniczny na orkiestrę (1932), Popieliny, 1-aktowe misterium ludowe (1933), Suita kurpiowska na orkiestrę (1933), Nokturn na orkiestrę (1934), Mecz na orkiestrę (1935), Koncert fortepianowy nr 2 (1935), Koncert na orkiestrę (1935), Trio na flet, klarnet i fagot (1935), Legenda czyli baśń krakowska, balet (1937), Cantata ecclesiastica na chór i orkiestrę (1937), Ptaszki św. Franciszka na chór a cappella (1938), Dziesięć piosenek ludowych na głos i fortepian (przed 1939), Toccata na orkiestrę (1939), Epitafia na orkiestrę (1939), Cançao marcial da mocidade na chór a cappella (1941), Taniec brazylijski na fortepian (1942), Noites cariocas, Rio de Janeiro na fortepian (ok. 1942), Symfonia zwycięstwa na orkiestrę (1942-44), Psalm na orkiestrę (1944), Groteska na orkiestrę (1944), Concertino in C na fortepian i małą orkiestrę (1944), Taniec brazylijski na orkiestrę (1944), Taniec uliczników na orkiestrę (1945), Nokturn na orkiestrę smyczkową i harfę (1951), Pastorale na orkiestrę (1954), Hymn olimpijski „Happy the Man” na chór i orkiestrę (1954), Kolęda na flet i orkiestrę smyczkową (1955), Moods na fortepian (1956) oraz Hymn do Afrodyty na orkiestrę smyczkową (1958).
Marta Kotas 2009.06.21
