We wtorek fragmenty spektaklu pokazano dziennikarzom.
Uznawany za jednego z najwybitniejszych pisarzy romantycznych, Alfred de Musset opublikował „Lorenzaccia” w 1834 roku. Jest to monumentalna, tragikomiczna opowieść: bohater, aby uwolnić Florencję od księcia – tyrana, musi się najpierw upodlić, zdobyć zaufanie władcy i stać się wspólnikiem jego zbrodni.
„Lorenzaccio” de Musseta to trzecie, po „Tartuffe” Moliera i „Umowie, czyli Łajdaku ukaranym” Pierre’a de Marivaux, przedstawienie francuskiej klasyki wyreżyserowane w Teatrze Narodowym przez Jacques’a Lassalle’a.
W rolę księcia Aleksandra Medici wcielił się Zbigniew Zamachowski. „Książę Aleksander Medici był potomkiem papieża Klemensa VII, spłodzonego z nieprawego łoża z pokojówką, latynoską, co miało swoje reperkusje: był z natury inny – ciemnoskóry, dość owłosiony. Myślę, że to piętno na nim bardzo mocno się odcisnęło i całe jego postępowanie – a nie był człowiekiem łagodnym, mówiąc eufemistycznie, zaważyło na jego życiu. Żył krótko, ale niezwykle intensywnie – myślę, że wielu współczesnych mu ludzi nie zapamiętało go najlepiej” – opowiadał we wtorek Zamachowski.
„Bardzo się cieszę, że w tym przedstawieniu dostałem taką postać, bo zwykle bywam obsadzany w rolach, które się dobrze kojarzą i budzą sympatię. Teraz postaram się zrobić wszystko, aby publiczność mnie trochę nie lubiła” – podkreślił aktor.
Jak podkreśla Lasalle podstawowym wyzwaniem dla reżysera wystawiającego „Lorenzaccia” jest objętość sztuki: ponad 80 postaci, długie tyrady, prawie 40 następujących po sobie miejsc akcji. Sztukę czyta się ponad sześć godzin. Reżyser musi odpowiedzieć sobie na pytanie, jak i czy można rozwiązać problem długości tekstu, wielości miejsc.
„Mimo marzeń o zachowaniu tekstu w całości, czasami należało go skondensować, niekiedy nawet przyciąć (…). Cięcia, kondensacje, inne aranżacje układu scenicznego, nie tylko wywoływały we mnie i bliskich mi współpracownikach poczucia winy, ale przeciwnie – dawały nam, dzień po dniu, poczucie pełniejszego wydobywania scenicznego charakteru dzieła” – napisał reżyser w tekście do programu przedstawienia.
W spektaklu wykorzystano tłumaczenie Joanny Guze z 1971 roku. Wcześniej „Lorenzaccia” tłumaczyli Tadeusz Boy-Żeleński w 1955 roku oraz Michał Wosłowski w 1872 roku. To jednak przekład Joanny Guze wszedł do powszechnego użycia i jest najczęściej wykorzystywany w teatrach.
Autorką scenografii i kostiumów jest Dorota Kołodyńska, muzyki – Jacek Ostaszewski, choreografii – Emil Wesołowski.
W obsadzie spektaklu znaleźli się także m.in. Marek Barbasiewicz, Arkadiusz Janiczek, Wiesław Komasa (gościnnie), Andrzej Blumenfeld, Waldemar Kownacki, Kinga Ilgner, Beata Ścibakówna, Henryk Talar, Wiesława Niemyska, Bożena Stachura. (PAP)
agz/ ls/
