Zycie
Jan Krenz jest dyrygentem i kompozytorem polskim pochodzącym z Włocławka. Urodził się 14 lipca 1926 roku.
Jeszcze w czasie okupacji uczył się kompozycji i gry na fortepianie. Po ukończeniu wojny, w latach 1945-47 studiował dyrygenturę i kompozycję w łódzkiej Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej, którą ukończył z wyróżnieniem.
Swój dyrygencki debiut Jan Krenz zaliczył w rok po rozpoczęciu studiów w Łodzi. Po ukończeniu studiów został dyrygentem Filharmonii Poznańskiej, a funkcję tę pełnił w latach 1947-49. Po zakończeniu współpracy z poznańską filharmonią nawiązał współpracę z Wielką Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia w Katowicach. Pracował tam do 1951 roku. Po śmierci Grzegorza Fitelberga, w 1953 roku został dyrygentem i dyrektorem zespołu, a funkcję tę sprawował, aż do 1968 roku. Z kolei w 1968 roku został mianowany dyrektorem artystycznym Teatru Wielkiego w Warszawie. W tym samym czasie pełnił również funkcję dyrygenta w orkiestrze Danmarks Radio w Kopenhadze
Lata 1979 – 82 to dla Jana Krenza przede wszystkim pełnienie funkcji Generalmusikdirektor w mieście Bonn i prowadzenie orkiestry Beethobenhalle. Po zakończeniu współpracy z tą orkiestrą rozpoczął kilkuletnią współpracę z Radiem Holenderskim (1983-85).
Od września 2005 do lipca 2008 roku pełnił funkcję dyrektora artystycznego i I pierwszego dyrygenta Filharmonii Krakowskiej.
Ciekawostkę może stanowić również fakt, że w 1949 roku razem z T. Bairdem oraz K. Serockim założył „Grupę 49”, której najważniejszym zadaniem było wprowadzenie do muzyki polskiej zasad socrealizmu.
Nagrody
Za swoją twórczość i działalność na rzecz rozwoju kultury Jan Krenz został wielokrotnie nagrodzony i odznaczony. I tak do najważniejszych jego osiągnięć można zaliczyć przede wszystkim wyróżnienia takie jak:
Złoty Krzyż Zasługi (1952), Nagrodę Państwową II stopnia (1955), Nagroda Muzyczną miasta Katowic (1957), Nagroda Związku Kompozytorów Polskich (1968, 1996), Nagroda Państwową I stopnia (1972), Nagroda „Diamentowa Batuta” z okazji 70-lecia Polskiego Radia (1995), Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty Medal Zasłużony Kulturze „Gloria Artis” (2005). Ponadto otrzymał również wiele międzynarodowych wyróżnień za swoje nagrania płytowe.
Twórczość
Do ważniejszych kompozycji Jana Krenza zaliczyć możemy przede wszystkim utwory takie jak: I kwartet smyczkowy (1943), Tryptyk na głos i fortepian (1946), Symfonia nr 1 (1947-49), Serenada klasyczna na małą orkiestrę (1950), Dwie śpiewki (smutna i wesoła) na chór a cappella (1950), Kwartet na flet, obój, klarnet i fagot (1950), Taniec symfoniczny na orkiestrę (1951), Serenada wiejska na małą orkiestrę (1951), Rapsodia na orkiestrę smyczkową, ksylofon, tam-tam, kotły i czelestę (1952), Concertino na fortepian i małą orkiestrę (1952), Musica per clarinetto solo (1958), Capriccio na 24 instrumenty (1961-62), Messa breve per coro e campane (1982), Maski – tryptyk symfoniczny na orkiestrę (1982-85), Musica da camera (Quartetto No. 3) per quartetto d’archi (1983), Sonatina per due violini soli (1986), Epitaphion na orkiestrę (1989-90), Symfonia nr 2 (quasi una fantasia) (1989-92), Sinfonietta per fiati (1994-95), Impromptu pour violoncelle (1997), Tristan in memoriam. Postludium per quartetto d’archi (1997), Aria i Perpetuum Mobile na orkiestrę (2004), Uwertura na orkiestrę symfoniczną (2005) oraz Requiem na baryton solo, chór mieszany i orkiestrę (2007).
Ponadto jest autorem muzyki filmowej do obrazów Andrzeja Munka: „Kolejarskie słowo”, „Błękitny Krzyż”, „Niedzielny poranek”, „Eroica” oraz „Zezowate szczęście”, a także do produkcji Andrzeja Wajdy pt: „Kanał”.
Marta Kotas 2009.06.21
