Zycie
Henryk Opieński był polskim kompozytorem i dyrygentem, który urodził się w Krakowie, 13 stycznia 1870 roku, natomiast zmarł 21 stycznia 1942 roku w Szwajcarii w miejscowości Morges.
W wieku 14 lat zaczął uczyć się gry na skrzypcach w krakowskiej Szkole Muzycznej Towarzystwa Muzycznego.
Kiedy rozpoczął studia jednocześnie uczył się gry na skrzypcach w praski Konserwatorium Muzycznym i studiował chemię na Politechnice w Pradze. Do kraju powrócił w 1892 roku, gdzie do 1894 roku studiował kompozycję w krakowskim Konserwatorium Muzycznym. Następnie wyjechał do Paryża, gdzie do 1897 roku uczył się gry na skrzypach i kontynuował naukę kompozycji. Z Paryża pojechał do Berlina, gdzie dalej uczył się kompozycji i jednocześnie pracował w Operze Berlińskiej jako skrzypek. Po roku jednak wrócił do Paryża, gdzie znów uczył się teorii muzyki w Schola Cantorum i grał w orkiestrze Édouarda Colonne’a (1899-1900). Po ukończeniu studiów na krótko wrócił do Polski, gdzie w latach 1901 – 1904 był skrzypkiem, inspektorem orkiestry i dyrygentem chóru Filharmonii Warszawskiej. W 1904 roku z kolei wyjechał na studia do Lipska, gdzie równocześnie pracował razem z Arthurem Nikischem (dyrygentura) i Hugo Riemannem (muzykologia).
Jak dyrygent debiutował w 1906 roku. Od tego momentu często obejmował takie stanowiska i tak pracował jako dyrygent w orkiestrze Teatru Wielkiego (1908-1911), jako drugi dyrygent Orkiestry Filharmonii Warszawskiej.
Był założycielem pisma „Kwartalnik Muzyczny”, którego był redaktorem do 1914 roku.
Natomiast w latach 1913 – 1914 był kierownikiem muzycznym Teatru Polskiego w Warszawie
Mimo różnorodnych zajęć w dalszym ciągu zajmował się pracą naukowo – dydaktyczną, i tak w 1914 roku obronił swoją pracę doktorską na Uniwersytecie w Lipsku.
Mówiąc o działalności dydaktycznej Henryka Opieńskiego warto tutaj wspomnieć o kilku jego pracach: prowadzenie klasy kameralnej w Szkole Muzycznej Warszawskiego Towarzsytwa Muzycznego (od 1909) oraz wykłady w Instytucie Muzycznym w Warszawie (od 1912).
Kiedy wybuchła I wojna światowa Henryk Opieński wyjechał do Szwajcarii, gdzie w 1917 roku założył chór mieszany Motet et Madrigal (w Lozannie).
Do kraju wrócił po zakończeniu wojny, gdzie do 1926 roku pełnił funkcję kierownika Państwowego Konserwatorium Muzycznego w Poznaniu. Dodatkowo w 1925 roku przez chwilę był również dyrektorem Opery w Poznaniu. W tym samym czasie założy również „Przegląd Muzyczny”, który sam prowadził przez rok.
Wcześniej, bo w 1923 roku pełnił również funkcję prezesa Wielkopolskiego Związku Kół Śpiewaczych, a w 1924 roku był współorganizatorem 11. Wielkopolskiego i 2. Wszechpolskiego Zjazdu Kół Śpiewaczych. Doceniając jego działalność w tym środowisku w 1925 roku mianowano go wiceprezesem Zjednoczenia Polskich Związków Śpiewaczych.
W roku 1926 Henryk Opieński ponownie wyjechał do Szwajcarii, gdzie osiadł już na stałe. Zamieszkał w Morges. Mimo, że wyjechał z kraju to w dalszym ciągu czynnie działał w środowisku muzycznym. I tak np. w latach 1932 – 36 był prezesem Société Vaudoise de Musique w Lozannie.
Twórczość
Henryk Opieński tworzył przede wszystkim utwory wokalne, wokalno instrumentalne, orkiestrowe, a także solowe i kameralne. Do najważniejszych z nich zaliczyć możemy przede wszystkim: Lilla Weneda, poemat symfoniczny (1908); Zygmunt August i Barbara, poemat symfoniczny (1911); Medytacje na temat kaszubski, poemat symfoniczny (1920); Berceuse na skrzypce i fortepian; Theme varié na fortepian (1906); Sechs Lieder, Trzy pieśni; Trois mélodies; Pieśń majowa; Siedem preludiów; Czasem; Polskie pieśni ludowe (2 albumy); Les larmes, 6 pieśni; Printemps triste; Prélude; Wieczna wiosna na chór mieszany a cappella; Sześć pieśni narodowych na chór mieszany a cappella; Sześć pieśni narodowych na chór mieszany a cappella; Cztery pieśni na chór męski a cappella; Taniec mgieł nocnych na chór i orkiestrę; Kantata na cześć Mickiewicza na chór i orkiestrę (1908); Veni Creator, kantata na chór i orkiestrę (1927); L’enfant prodigue na głosy solowe, chór i orkiestrę (1930); Syn marnotrawny, scena biblijna na głosy solowe, chór i orkiestrę (1930); Maria, opera w 3 aktach oraz Jakub Lutnista, opera w 2 aktach.
Marta Kotas
