Zycie
Eugeniusz Morawski – Dąbrowa był polskim kompozytorem i malarzem, który urodził się 2 listopada 1876 roku w Warszawie, gdzie również 23 października 1948 roku zmarł.
W okresie pomiędzy 1899 – 1904 rokiem uczył się gry na fortepianie i kompozycji w warszawskim Instytucie Muzycznym. Rok przed ukończeniem Instytutu podjął naukę w powstałej w tamtym okresie Szkole Sztuk Pięknych również w Warszawie. Tam zdobywał wiedzę o malarstwie. Uczył się portretu (do 1907 roku), pejzażu oraz sztuki stosowanej. Co więcej brał też udział w organizowanych przez szkołę plenerach malarskich.
Poza nauką Eugeniusz Morawski – Dąbrowa, od 1903 roku brał czynny udział w organizacji bojowej Frakcji Rewolucyjnej Polskiej Partii Socjalistycznej. Za swój udział w zamachu na policję, w 1907 roku został uwięziony w Warszawskiej Cytadeli, by rok później zostać zesłanym na Syberię na cztery lata. Jednak dzięki wpływom ojca karę tę zamieniono na przymusową emigrację. Dlatego też w 1908 roku Eugeniusz Morawski – Dąbrowa wyprowadził się do Paryża, gdzie dalej uczył się muzyki (kontrapunkt i instrumentacja), a także sztuki (malarstwo, a później rzeźba).
Kiedy wrócił do Polski rozpoczął działalność dydaktyczną. I tak w marcu 1930 roku powierzono mu funkcję dyrektora Konserwatorium Muzycznego w Poznaniu jednak po kilku miesiącach przeniósł się do Warszawy, gdzie objął stanowisko dyrektora Średniej Szkoły Muzycznej Konserwatorium Warszawskiego. Lata 1932-39 do dla Eugeniusza Morawskiego – Dąbrowy praca na stanowisku rektora Państwowego Konserwatorium Muzycznego. Dodatkowo wykładał tam instrumentację.
W czasie trwania wojny Eugeniusz Morawski – Dąbrowa prowadził wykłady w tajnym Konserwatorium.
W roku 1944 przeniósł się do Rudy Pabianickiej, gdzie był nauczycielem muzyki. natomiast do Warszawy powrócił w 1948 roku, by spędzić tam resztę życia.
Warto tutaj jeszcze wspomnieć że Eugeniusz Morawski – Dąbrowa był członkiem takich organizacji jak: Société des Artistes Polonais w Paryżu (1909), Towarzystwo Opery Narodowej (1932), a także Instytut Fryderyka Chopina (1934).
Nagrody
Spośród wielu odznaczeń i nagród jakie otrzymał Eugeniusz Morawski wymienić możemy wyróżnienia takie jak: Nagroda Muzyczna Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego (1933), Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1933), Medal Niepodległości (1933) oraz Złoty Wawrzyn Polskiej Akademii Literatury (1938).
Twórczość
Eugeniusz Morawski w swoim dorobku ma zarówno utwory orkiestrowej jak również utwory kameralne, poematy symfoniczne, utwory fortepianowe, wokalno – instrumentalne, pieśni na głos i fortepian i opery. Do najważniejszych z nich zaliczyć można przede wszystkim: Symfonia nr 1 „Vae Victis” h-moll (ok. 1906), Symfonia nr 2 „Fleurs du mal” g-moll (ok. 1906), Symfonia nr 3 „Prometeusz” e-moll na głosy solowe, chór i orkiestrę, Don Kichot, poemat symfoniczny (ok. 1909), Nevermore, poemat symfoniczny (ok. 1911), Ulalume, Hop-Frog, poemat symfoniczny, Irydion, poemat symfoniczny, Ahasweries, poemat symfoniczny, Koncert skrzypcowy, 2 koncerty fortepianowe, Trio A-dur na fortepian, skrzypce i wiolonczelę (1900), 7 kwartetów smyczkowych, 2 sonaty na skrzypce i fortepian, Preludium C-dur (1902), Sonata fis-moll na 4 ręce, 8 sonat, Libera me Domine na głos, altówkę i organy (1914), Agnus Dei na głos, skrzypce i organy (ok. 1920), O vos omnes na głos i organy, Msza częstochowska na chór i orkiestrę (1902), Kordecki, kantata na chór mieszany i orkiestrę (1904), Baska komedia, oratorium (ok. 1920), Un grand sommeil noir, słowa Paul Verlaine (ok. 1907), Par des nuits d’insomnie, słowa Leopold Staff (1910), La détresse, słowa Leopold Staff (ok. 1910), A ci co giną w boju, słowa Maria Konopnicka (1911), Nie! Nie jesteśmy niemą lutnią, słowa Maria Konopnicka (1911), Magnolia, słowa Lucien Rolmer (1911), Open the door to me, oh!, słowa Robert Burns (ok. 1912), L’aube, słowa Catulle Mendes (przed 1914), Chanson, słowa Alfred de Musset (przed 1918), Die Mitternacht, słowa Heinrich Heine (1920), Für die Zeit, słowa Romain Rolland (1940), Du bist wie eine Blume, słowa Heinrich Heine (ok. 1945), Las płaczących brzóz, słowa Tadeusz Miciński, Aspazja, libretto według Aleksandra Świętochowskiego, Lilla Weneda, libretto według Juliusza Słowackiego, Salammbô, libretto według Gustave’a Flauberta, Pan Tadeusz, libretto według Adama Mickiewicza [nieukończona], Dafnis i Chloe [nieukończona], Miłość (1928), Krak i smok (1929), Świtezianka (1930), Balet gotycki oraz Kuszenie św. Antoniego.
Marta Kotas
