Życie i twórczość
Andrzej Markowski był polskim kompozytorem i dyrygentem urodzonym 22 sierpnia 1924 roku w Lublinie natomiast zmarł 30 października 1986 roku w Warszawie.
Początkowo, w latach 1938-41 uczył się kompozycji w Lublinie u Artura Malawskiego. Później przez rok (1943-44) uczył się gry na fortepianie u Marceliny Kimontt – Jacynowej w Warszawie.
Andrzej Markowski był żołnierzem Armii Krajowej, walczył w Postaniu Warszawskim, później był jeńcem oflagu w Murnau, a następnie pełnił funkcję podchorążego II Korpusu Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie.
Po przygodzie z wojskiem podjął studia kompozycyjne w Trinity College of Music w Londynie (1946-47), a później kontynuował naukę kompozycji w Warszawie w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej. Dodatkowo studiował również dyrygenturę.
Poza nauką Andrzej Markowski podjął również współpracę z teatrem. I tak w latach 1947-49 pracował jako korepetytor, a później jako kierownik muzyczny (1949 – 50) w Teatrze Dramatycznym w Szczecinie oraz w latach 1950-53 z Teatrem Nowym w Warszawie.
Od 1954 roku był drugim dyrygentem Filharmonii Poznańskiej. Jednak po roku rozpoczął współpracę z Filharmonią Śląską w Katowicach, gdzie funkcję dyrygenta pełnił do 1959 roku. Po zakończeniu współpracy z Filharmonią Śląską, w latach 1959 – 64 został kierownikiem artystycznym oraz pierwszym dyrygentem Orkiestry Filharmonii Krakowskiej.
Był odpowiedzialny za stworzenie orkiestry kameralnej w Krakowie (1959), a także zorganizował cykl koncertów „Musica Antuqua et Nova” oraz Festiwal „Krakowska Wiosna Młodych Muzyków”. Poza tymi dwoma festiwalami Markowski zorganizował również Festiwal Oratoryjno – Kantatowy „Wratislavia Cantans” (1966-76 dyrektor artystyczny), kierował Festiwalem Polskiej Muzyki Współczesnej we Wrocławiu i Festiwalem Muzyki Organowej i Klawesynowej.
Ze swoimi zespołami krakowskim w latach 1965 – 69 występował w wielu państwach w tym m.in. we Włoszech, Belgii oraz w Stanach Zjednoczonych. W tym samym czasie prowadził również Filharmonię Wrocławską.
W roku 1970 prowadził razem z Witoldem Rowickim Orkiestrę Filharmonii Narodowej w czasie trasy koncertowej po krajach Bliskiego i Dalekiego Wschodu oraz we Włoszech (1972).
W latach 1971-77 pełnił funkcje drugiego dyrygenta oraz zastępcy kierownika artystycznego Filharmonii Narodowej w Warszawie, a w międzyczasie, w 1974 roku prowadził koncerty w La Scali w Mediolanie. Ponadto wyjeżdżał na liczne trasy koncertowe z Wielką Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia (Anglia), z Orkiestrą Filharmonii Tokijskiej (Japonia). Ponadto od 1980 roku był stałym, gościnnym dyrygentem w Groningen w Holandii.
Natomiast od 1982 roku Andrzej Markowski pełnił funkcję kierownika artystycznego Filharmonii Łódzkiej.
Co ciekawe Andrzej Markowski jako kompozytor zdobył uznanie jeśli chodzi o muzykę filmową, a w szczególności muzykę elektroniczną do filmów krótkometrażowych i eksperymentalnych autorstwa takich reżyserów jak: Andrzej Munk, Walerian Borkowczyk, Jan Lenica czy Kazimierz Urbańskiego. Ponadto był autorem muzyki do filmów: Cień (1956), Krzyż Walecznych (1958), Milcząca gwiazda (1959), Wielka, większa i największa (1962), Ranny w lesie (1963), Popioły (1965), Przekładaniec (1968) oraz Pan Wołodyjowski (1969).
Co więcej Andrzej Markowski był także jednym z pierwszych artystów muzyki konkretnej zastosowanej w teatrze.
Nagrody
Za swoją twórczość i działalność na rzecz kultury i kraju Andrzej Markowski był wielokrotnie nagradzany. I tak do najważniejszych nagród zaliczyć należy tutaj m.in.: Nagrodę Ministra Kultury i Sztuki II stopnia (1965) , nagrodę krytyków – statuetkę Orfeusza (1968 i 1971), Nagrodę Związku Kompozytorów Polskich (1969) oraz Nagrodę Państwową I stopnia (1974).
Marta Kotas
