Malarstwo gotyckie występuje od około roku 1300, głównie jako malarstwo ścienne. W XV w. rozwija się malarstwo ołtarzowe i sztalugowe. Początkowo panował tzw. styl „miękki”. Wyróżniali się malarze ze szkoły małopolskiej łączący cechy rodzimej sztuki z wpływami bizantyjskimi i włoskimi. Za panowania Władysława Jagiełły powstały wykonane przez ruskich malarzy malowidła ścienne o cechach bizantyjsko-ruskich.
Od połowy XV w. wysunęła się na czoło szkoła krakowska (działali tu Mistrz Pasji Dominikańskiej, Mistrz Ołtarza Tuchowskiego, Mistrz Chórów – twórca malowanych skrzydeł ołtarza Św. Trójcy w katedrze na Wawelu), która oddziałała też na sztukę Wielkopolski; w malarstwie Pomorza zaznaczył się wpływ Niderlandów.
Charakterystycznym dla szkoły krakowskiej jest ołtarz św. Katarzyny Sieneńskiej z Muzeum Narodowego w Warszawie.
Szkoła krakowska w architekturze gotyku poza strzelistością i lekkością budowli wprowadziła mury z czerwonej cegły uzupełnianej kamieniem.
Ukształtowana w Małopolsce „szkoła krakowska” zaczęła dominować w architekturze wszystkich ziem polskich. Przykładem może być tutaj trójnawowa bazylika w Gnieźnie.
Obok „Misericordia Domini ze Zblitowskiej” z 1450 r. znajduje się obecnie w Muzeum Diecezjalnym w Tarnowie
Reprodukcje – http://www.malarze.com
