To jest pismo. To pismo jest literackie. Pisma literackie służą publikowaniu liter. Litery skupiają się w teksty, które przyjmując pewien rodzaj układu graficznego, mogą zostać nazwane wierszami. W innych wypadkach – prozą, recenzją, omówieniem. Albo formami wychodzącymi poza tę prostą klasyfikację: na przykład mapą, szlakiem, spisem treści, zapowiedzią, programem, ogłoszeniem drobnym. Teksty są pisane przez autorów, ale pismo literackie nie służy drukowaniu autorów. Autorzy, w przeciwieństwie do tekstów, składają się głównie z płynów ustrojowych. Rzeczywiste płyny ustrojowe źle wyglądają na papierze. Przepuszczanie autorów przez maszyny drukarskie kończy się niedobrze dla jednych (miazga) i drugich (rdza). Tragedie wynikające z przepuszczania autorów przez druk cyfrowy można sobie tylko wyobrazić. Drukowanie tekstów, w przeciwieństwie do drukowania autorów, ma konsekwencje li tylko ekologiczne, nie zaś kryminalne. Jeśli teksty są słabe, może zostać nazwane zaśmiecaniem środowiska. Jeśli teksty są dobre, jest tego środowiska tworzeniem. Mowa oczywiście o środowisku kulturalnym.
