Zycie
Tomasz Kiesewetter był polskim kompozytorem i dyrygentem pochodzącym z Sosnowca. Przyszedł na świat 8 września 1911 natomiast zmarł w Łodzi, 29 listopada 1992 roku.
W wieku 25 lat Tomasz Kiesewetter ukończył warszawskie Państwowe Konserwatorium Muzyczne. Studiował tam kompozycję, dyrygenturę, a także grę na fortepianie. Po ukończeniu studiów, w roku 1936, przez dwa lata, pracował jako asystent swojego nauczyciela kompozycji Waleriana Bierdiajewa. Dodatkowo był dyrygentem w czasie licznych koncertów symfonicznych, zarówno w Warszawie, jak również w Krakowie, w Wilnie, w Berlinie oraz w Stockholmie.
Dodatkowo, w celu uzupełnienia swojego wykształcenia, w roku 1938 podjął naukę na kursie dyrygenckim „Mozarteum” w Salzburgu.
Po ukończeniu kursu, w 1938, przez rok pełnił funkcję kierownika Chóru im. S. Moniuszki.
W czasie niemieckiej okupacji działał czynnie na rzecz ruchu oporu. Natomiast zaraz po zakończeniu II wojny światowej był wykładowcą łódzkiej Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej, a od 1959 pracował tam jako profesor nadzwyczajny ucząc kompozycji, dyrygentury, instrumentacji oraz czytania partytur.
Co więcej w latach 1945 – 70 był dyrygentem kilku łódzkich orkiestr w tym: Orkiestry Symfonicznej Filharmonii Łódzkiej, Orkiestry Ludowego Instytutu Muzycznego, Orkiestry Polskiego Radia, a także Orkiestrą studencką Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej.
Dodatkowo przez wiele lat był przewodniczącym łódzkiego Oddziału Związków Kompozytorów Polskich.
Nagrody
Tomasz Kiesewetter za swoją twórczość i działalność był wielokrotnie wynagradzany. Do jego najważniejszych wyróżnień zaliczyć można przede wszystkim Nagrodę Państwową III stopnia (1951), nagrody zdobyte podczas: II Festiwalu Muzyki Polskiej (1955), łódzkiego konkursu chóralnego (1968), wrocławskiego XVI Festiwalu Polskich Sztuk Współczesnych, a także trzy razy otrzymał nagrodę I stopnia Ministra Kultury i Sztuki: 1967, 1974 oraz w 1981 roku.
Dodatkowo kompozytor otrzymał liczne odznaczenia państwowe w tym przede wszystkim: Złoty Krzyż Zasługi (1954), Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1964), Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1975), a także Order Sztandaru Pracy I klasy (1985).
Twórczość
Menuetto na małą orkiestrę symfoniczną (1933), Kwartet smyczkowy nr 1 D-dur (1933), Fugi na organy (1934), Concerto grosso na orkiestrę (1934), Tempo di marcia na orkiestrę symfoniczną (1934), Przygody żeglarza Sindbada, poemat symfoniczny (1936), Stabat Mater, oratorium na sopran, chór żeński i organy (1944), Suita nr 1 „Tańce polskie” [wersja I] na orkiestrę symfoniczną (1947), Symfonia nr 1 B-dur (1948), Trzy pieśni w stylu ludowym na głos i fortepian (1949), Krzesany w stylu góralskim na orkiestrę (1949), Walc na orkiestrę (1949), Koncert na altówkę i orkiestrę D-dur (1950), Suita nr 2 „Suita taneczna” na orkiestrę symfoniczną (1950), Suita nr 3 „Suita w stylu dawnych baletów” na małą orkiestrę symfoniczną (1951), Kwintet na instrumenty dęte B-dur (1951), Uwertura olimpijska na orkiestrę (1952), Symfonia nr 2 D-dur (1952), Suita nr 1 „Tańce polskie” [wersja II] na wielką orkiestrę dętą (1952), Trzy mazurki na fortepian (1953), Suita nr 4 „Notatki z podróży” na orkiestrę (1953), Kwartet smyczkowy nr 2 C-dur (1953), Stańczyk (Królewski błazen), balet w 3 aktach w 4 obrazach (1954), Igraszki z diabłem, polka na małą orkiestrę symfoniczną (1955), Suita nr 1 „Tańce polskie” [wersja III] na orkiestrę mandolinową (1955), Wesoły tramwajarz, galop na orkiestrę (1957), Symfonia nr 3 (1958), Sonatina na fortepian (1959), Espana na fortepian solo z towarzyszeniem orkiestry symfonicznej (1960), Caballero, ole! na orkiestrę symfoniczną (1960), Suita nr 5 „Zagłoba Swatem” na orkiestrę (1961), Koncert „w dawnym stylu” na organy i orkiestrę smyczkową (1961), Bal samotnych, operetka w 3 aktach (1963), Porwanie, teatrada muzyczna w dawnym stylu na kanwie ballady Antoniego Edwarda Odyńca (1964), Suita nr 6 „Cyrk” na wielką orkiestrę symfoniczną (1966), Bajka o żołnierzu tułaczu [wersja I], uwertura na orkiestrę dętą (1967), Tryptyk na baryton lub głos średni z towarzyszeniem orkiestry lub fortepianu (1968), Sonatina na klarnet z fortepianem (1968), Baśń o szklanej górze, uwertura na 4 akordeony, kontrabas i perkusję (1968), Siedem strof o słowikach na chór mieszany (1968), Orkiestro, zaśpiewaj o sobie, kantata na solistów, chór mieszany i wielką orkiestrę symfoniczną (1969), L’Improvisatione na harfę (1970), Nokturn na wielką orkiestrę dętą (1970), Opowieść o dziurawym bębnie, uwertura na orkiestrę (1971), Koncert organowy nr 2 (1979), Messa a quatro tromboni (1984), „Mozartowski” koncert wiolonczelowy (1991), Preludium i toccata C-dur na organy (1991) oraz Suite des danses excentriques na dwa fortepiany (1992).
Marta Kotas 2009.06.20
