Tadeusz Baird

Tadeusz Baird

Zycie
Tadeusz Baird był polskim kompozytorem i pedagogiem. Urodził się w Grodzisku Mazowiecki 26 lipca 1928 roku natomiast zmarł 2 września 1981 roku w Warszawie.
Z racji tego, że swoje studia muzyczne rozpoczął jeszcze w trakcie okupacji kontynuował je dopiero po wojnie na warszawskiej Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w latach 1947 – 51. Poza kompozycją dodatkowo kształcił się pod kontem gry na fortepianie i muzykologii.
Poza kompozycją zajmował się również działalnością pedagogiczną. I tak od roku 1974 był wykładowcą w warszawskiej Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej, gdzie początkowo wykładał kompozycję. Kiedy w roku 1977 uzyskał tytuł profesora zwyczajnego objął w zarządzanie katedrę kompozycji. Dodatkowo, obok pracy na uczelni był również przewodniczącym polskiej sekcji SIMC (od 1976 roku), a od roku 1979 był również członkiem berlińskiej Akademie der Künste.
Obok Kazimierza Serockiego i Jana Krenze był założycielem „Grupy 49”, która to miała na celu tworzenie muzyki socrealistycznej.

Nagrody
Za swoją specyficzną twórczość Tadeusz Baird był wielokrotnie nagradzany zarówno w Polsce jak i za granicą. Do najważniejszych jego osiągnięć zaliczyć możemy m.in. I miejsce podczas Międzynarodowej Trybuny Kompozytorów UNESCO w Paryżu (1959, 1963, 1966), /nagrodę Państwową (1951, 1964, 1970), Nagrodę Ministra Kultury i Sztuki (1962), Nagrodę Muzyczną miasta Kolonii (1963), Nagrodę Związku Kompozytorów Polskich za całokształt twórczości (1966), Nagrodę im. Sergiusza Kusewickiego (1968), Nagrodę Artystyczną m. st. Warszawy (1970), Nagrodę Fundacji im. Alfreda Jurzykowskiego w Nowym Jorku (1971), Nagrodę im. Arthura Honeggera (1974), medal im. Jeana Sibeliusa (1976), Nagrodę Prezesa Rady Ministrów oraz Medal Komisji Edukacji Narodowej (1979). Natomiast po swojej śmierci, w 1981 odznaczono go dodatkowo jeszcze Orderem Sztandaru Pracy I klasy.

Twórczość
Kompozycje Tadeusza Bairda wyróżniają się wyjątkowym podejściem do polskiej tradycji. Jego utwory nawiązują do minionych epok i odzwierciedlają najważniejsze nurty tamtego okresu. Do epok, do których odnosił się najczęściej zaliczyć możemy przede wszystkim: barok, romantyzm i renesans. Mimo licznych nawiązań do przeszłości Baird korzysta również z bogactwa współczesnego języka kompozytorskiego. Ta niezwykła mieszanka połączona ze sobą ze smakiem i gustem powoduje, że jego kompozycje są śpiewne, melodyczne, ekspresyjne i zarazem liryczne.
Jego twórczość miała istotny wkład w rozwój polskiej muzyki. jako jeden z pierwszych kompozytorów w swoich utworach stosował dodekafonię. Dzięki swojemu niecodziennemu podejściu do muzyki często nazywano go „ostatnim polskim romantykiem” lub kontynuatorem ekspresjonizmu. Właśnie przez to, że jego utwory odznaczyły się bardzo intensywną ekspresją. Swoje utwory traktował jak rodzaj prywatnego dziennika, który wyjątkowo zamiast słów zawiera nuty.
Na jego twórczość składają się liczne pieśni, suity, uwertury, symfonie, koncerty sonety, kwartety, ekspresje oraz eseje. Do najważniejszych dzieł można zaliczyć tutaj utwory takie jak: Koncert na fortepian i orkiestrę (1949), Uwertura w dawnym stylu na orkiestrę (1950), Symfonia nr 1 (1950), Colas Breugnon (1951), Trzy pieśni do tekstów Starowłoskich (1952), Uwertura Giocosa na orkiestrę (1952), Symfonia nr 2 (1952), Koncert na orkiestrę (1953), Suita liryczna (1953), dwie pieśni miłosne na sopran i fortepian (1953), pięć piosenek dla dzieci (1955), cztery sonety miłosne (1956), Cassazione per orchestra (1956), Kwartet smyczkowy (1957), Ekspresje na skrzypce i orkiestrę (1958-1959), cztery eseje na orkiestrę (1958), Egzorta do tekstów starohebrajskich na głos recytujący, chór mieszany i orkiestrę symfoniczną (1959-1960), erotyki (1960-61), Wariacje bez tematu na orkiestrę symfoniczną (1961 – 62), etiuda na orkiestrę wokalną, perkusję i fortepian (1961), Pieśń Truwerów (1963), Muzyka Epifaniczna (1963), Jutro dramat muzyczny (1964-1966), cztery dialogi na obój i orkiestrę kameralną (1964), cztery dialogi (1964), cztery pieśni (1966), cztery nowele (1967), Sinfonia Breve na orkiestrę (1968), pięć pieśni na mezzosopran (1968), Symfonia nr 3 (1969), cztery sonaty miłosne (1969), Goethe – Briefe kantata na baryton, chór mieszany i orkiestrę (1970), Play na kwartet smyczkowy (1971), Koncert na obój i orkiestrę (1972-73), Psychodrama na orkiestrę (1972), Elegia na orkiestrę (1973), Concerto Lugubre na altówkę i orkiestrę (1975), sceny (Rozmowa, Spór i Pojednanie) na wiolonczelę, harfę i orkiestrę (1976-1977), Wariacje w formie ronda na kwartet smyczkowy (1978), Canzona na orkiestrę (1980) czy też Głosy z oddali 3 pieśni na baryton i orkiestrę do słów Jarosława Iwaszkiewicza (1981).
Poza utworami typowo koncertowymi Tadeusz Baird tworzył również muzykę filmową – blisko 20 filmów oraz muzykę teatralną – ok. 50 przedstawień.

Marta Kotas

Share

Written by:

3 883 Posts

View All Posts
Follow Me :