Kimono, z japońskiego „coś do noszenia na sobie” to tradycyjny strój japoński. Ma prosty krój i kształt litery T, przez co może przypominać szlafrok. Rękawy są długie i na całej długości bardzo szerokie – sięgają nawet do pół metra. Według tradycji, kobiety żyjące bez męża powinny nosić kimono o wyjątkowo długich rękawach, sięgających niemal podłogi. Szata jest owinięta wokół ciała, przy czym lewa strona powinna być zawsze na wierzchu. Całość ubioru uzupełnia szeroki pas, zwany obi, wiązany na plecach.
Yukata to zaś rodzaj lekkiego, wykonanego z bawełny kimona. W dawnych czasach używany był jako strój domowy i kąpielowy, przy udawaniu się do publicznej łaźni (furo). Obecnie, jego wykorzystanie jest znacznie szersze. Noszony jest w czasie letnich świąt, festiwali i różnorodnych imprez. W ryokanach (gospodach) i hotelach są na wyposażeniu pokojów, służąc jako szlafroki i piżamy.
Oba ubiory będzie można zobaczyć i przymierzyć w Muzeum Narodowym w Warszawie, które prezentuje właśnie zbiory z kolekcji Sztuka Dalekiego Wschodu. Prezentowana japońskie rekwizyty to dar państwa Teresy i Wacława Dąbków, prywatnych kolekcjonerów, którzy od lat 60. gromadzili głównie japońskie wyroby rzemiosła artystyczne. Inspiracją do tworzenia tych zbiorów była fascynacja sztuką i kulturą Japonii, zrodzona pod wpływem zawodowych i przyjacielskich kontaktów Wacława Dąbka, wieloletniego pracownika naukowego Instytutu Badań Jądrowych.
W piątek o godzinie 18 dr Magdaleną Bialic opowie o narodowym stroju japońskim, a uczestnicy spotkania będą założyć go na siebie. Wstęp bezpłatny.(PAP Life)
jmy/ tom/
