Zycie
Kazimierz Sikorski był kompozytorem i teoretykiem muzyki urodzonym w Zürichu 28 czerwca 1895 roku, a zmarł w Warszawie 23 lipca 1986 roku.
W okresie pomiędzy 1911 a 1919 roku Sikorski uczył się w Wyższej Szkole Muzycznej, gdzie studiował kompozycję. Dodatkowo uczył się również na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie studiował filozofię i prawo. Kolejnym kierunkiem jaki podjął Kazimierz Sikorski była muzykologia na Uniwersytecie Lwowskim.
W 1921 roku pracował jako wykładowca harmonii, kontrapunktu, solfeżu, form muzycznych oraz instrumentoznawstwa w łódzkim Konserwatorium Muzycznym Heleny Kijeńskiej – Dobkiewiczowej.
Kiedy w 1925 roku utrzymał stypendium Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego przerwał pracę i wyjechał do Paryża, gdzie przez rok kontynuował studia.
Kiedy wrócił do kraju znów podjął pracę na uczelni. Na początku pracował w Państwowym Konserwatorium Muzycznym w Poznaniu (1926-27), a później w warszawskim Państwowym Konserwatorium Muzycznym (1927-39).
Poza pracą dydaktyczną zajmował się również redakcją „Kwartalnika Muzycznego” (1928 – 33). Dodatkowo był również współzałożycielem Towarzystwo Wydawnicze Muzyki Polskiej. A co więcej był również członkiem założycielem oraz członkiem Zarządu Stowarzyszenia Kompozytorów Polskich (od 1932) oraz zastępcą prezesa Sekcji Polskiej Międzynarodowego Towarzystwa Muzyki Współczesnej, prezes Związku Kompozytorów Polskich (1954 – 59), w 1965 przewodniczący Polskiej Rady Muzycznej (1965), w latach 1972-80 prezes Zarządu Towarzystwa im. Fryderyka Chopina (1972-80) natomiast od 1980 roku przyznano mu tytuł prezesa honorowego.
Kiedy wybuchła II wojna światowa pełnił funkcję dyrektora Staatliche Musikschule w Warszawie (wznowiona działalność Państwowego Konserwatorium Muzycznego) (1940 – 44). Kiedy wojna się skończyła przeniósł się do Łodzi, gdzie na początku był profesorem i prowadził wykłady z harmonii, kontrapunktu i kompozycji w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej. Dodatkowo pełnił tam funkcje: dziekana Wydziału I (1945 – 47) oraz rektora (1947 – 54). W tym samym czasie podjął się również prowadzenia zajęć w Państwowej Średniej Szkole Muzycznej, gdzie uczył kontrapunktu. Natomiast od 1951 roku pracował w warszawskiej Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej, a trzy lata później zamieszkał w Warszawie na stałe. W 1957 roku powierzono mu funkcję rektora tejże uczelni. Funkcję tę pełnił do 1966 roku.
Nagrody
Kazimierz Sikorski za swoją twórczość i działalność został wielokrotni nagrodzony i odznaczony. I tak otrzymał on m.in.: Państwową Nagrodę Muzyczną (1935), Order Polonia Restituta (1937), Nagrodę Państwową I i II stopnia (1951, 1955, 1964, 1966), Nagrodę Związku Kompozytorów Polskich (1951, 1975), Złoty Krzyż Zasługi (1952), Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1955), Order Sztandaru Pracy I klasy (1960), Nagrodę Fundacji Jurzykowskiego (1981), a dodatkowo Państwowa Wyższa Szkoła Muzyczna w Warszawie przyznała mu tytuł doktora honoris causa (1975).
Twórczość
Twórczość Kazimierza Sikorskiego składa się przede wszystkim z utworów o charakterze neoklasycznym, a część z nich dodatkowo nawiązuje do ludowych tradycji. Spośród wielu kompozycji na szczególno uwagę zasługują utwory:
Motet na chór i orkiestrę smyczkową (1915), Kwartet smyczkowy nr 1 (1915), Motet na chór i organy (1915), Psalm VII na chór i orkiestrę smyczkową (1915), Suita na orkiestrę smyczkową (1917), Kwartet smyczkowy nr 2 (1918), Symfonia nr 1 (1919), Sekstet smyczkowy d-moll na dwoje skrzypiec, dwie altówki i dwie wiolonczele (1920), Suita ludowa na orkiestrę (1921), Symfonia nr 2 (1921), Czemuście mnie, śląska pieśń ludowa na chór mieszany a cappella (1934), Kwartet smyczkowy nr 3 (1939), Stabat Mater [wersja I], oratorium na bas, chór mieszany i organy (1943), Uwertura na małą orkiestrę (1945), Obrazki wiejskie, suita na małą orkiestrę (1945), Allegro symfoniczne na orkiestrę (1946), Koncert na klarnet i orkiestrę (1947), Leć głosie po rosie, kurpiowska pieśń ludowa na chór mieszany a cappella (1947), Na środku pola, kurpiowska pieśń ludowa na chór mieszany a cappella (1947), Mazurek kurpiowski na chór mieszany a cappella (1947), Hej, zabujały, pieśń ludowa rekrutów z czasów niewoli na chór mieszany a cappella (1947), Pójdziesz ty, kujawska pieśń ludowa na chór mieszany a cappella (1947), Koncert na róg i małą orkiestrę (1948-49), Suita z Istebnej na małą orkiestrę symfoniczną (1948-51), Mazurek [wersja I] na głos i fortepian (1949), Matulu moja, pieśń na głos i fortepian (1949), Stabat Mater [wersja II], oratorium na cztery głosy solowe, chór i wielką orkiestrę (1950), Mazurek [wersja II] na głos i orkiestrę (1950), Symfonia nr 3 w formie Concerto grosso (1953-55), Uwertura popularna na orkiestrę (1954), Koncert na flet i orkiestrę (1957), Koncert na trąbkę, orkiestrę smyczkową i perkusję (1960), Six Old Polish Dances na orkiestrę (1963), Koncert polifoniczny na fagot i orkiestrę (1965), Koncert na obój i orkiestrę (1967), Symfonia nr 4 (1968-69), Koncert na puzon i orkiestrę (1973), Cztery polonezy wersalskie na orkiestrę smyczkową (1974), Symfonia nr 5 (1978-79), Trzy kanony na jeden temat na orkiestrę smyczkową (1981) oraz Symfonia nr 6 (1983).
Poza kompozycjami muzycznym Kazimierz Sikorski był również autorem kilku książek takich jak: Instrumentoznawstwo (1932), Harmonia (1948-1949), a także Kontrapunkt (1953-1957).
Marta Kotas 2009-25-06
