Zycie
Jest polską kompozytorką i pianistką, która urodziła się 31 maja 1913 roku w Kijowie natomiast zmarła 14 listopada 1963 roku w Skarżysku – Kamiennej.
Studiowała w warszawskim Państwowym Konserwatorium Muzycznym gdzie uczyła się gry na fortepianie u M. Klimontt – Jacynowej. Studia ukończyła w 1941 roku. Po zakończeniu tych studiów podjęła studia kompozytorskie, które zaczęła jeszcze w 1942, czyli w trakcie okupacji. Nauki pobierała u Kazimierza Sikorskiego, a po zakończeniu wojny kontynuowała je w łódzkiej Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej również u Sikorskiego (1947-51). Co więcej poza nauką kompozycji lata 1940 – 44 to również dla Ireny Garzteckiej – Jarzębskiej okres nauki śpiewu u Ady Sari.
Okres 1945 – 47 to praca w Instytucie Muzycznym w Częstochowie, gdzie pracowała wraz z mężem – skrzypkiem – Stanisławem Jarzębskim. Irena Garztecka – Jarzębska prowadziła tam klasę fortepianu, a także prowadziła różnego rodzaju przedmioty teoretyczne.
W roku 1949 przeniosła się do Krakowa, gdzie na początku pracowała w Polskim Towarzystwie Muzycznym, a następnie w Orkiestrze i Chórze Polskiego Radia na stanowisku redaktor muzyczny.
Zmarła tragicznie na skutek wypadku samochodowego, do którego doszło w Skarżysku – Kamiennej.
Twórczość
Większość utworów Ireny Garzteckiej – Jarzębskiej powiązane było z nurtem kompozycji młodzieżowych i dziecięcych. Jej początkowe utwory często odwołują się do klasyku i folkloru, są proste i przejrzyste. Najczęściej tworzyła utwory typowo pedagogicznej. Dopiero w latach 60. do twórczości Ireny Garzteckiej – Jarzębskiej zaczynają docierać bardziej nowoczesne elementy muzyczne. Do najważniejszych kompozycji stworzonych przez Irenę Garztecką – Jarzębską zaliczyć możemy przede wszystkim utwory takie jak: Concertino na skrzypce i orkiestrę (1943), Symfonia „Cztery portrety” (1949), Koncert fortepianowy (1952), Concertino na fortepian i małą orkiestrę (1956), Poemat symfoniczny (1956), Uwertura symfoniczna (1958), Koncert skrzypcowy (1960), Grafika na wielką orkiestrę symfoniczną (1963), Andante na skrzypce i fortepian (1940), Burleska I na skrzypce i fortepian (1940), Adagio na skrzypce i fortepian (1941), Nokturn na skrzypce i fortepian (1941), Burleska II na skrzypce i fortepian (1949), Sonata kameralna na skrzypce i fortepian (1950), Sonatina na skrzypce i fortepian (1951), Mały skrzypek: 10 piosenek i tańców ludowych na skrzypce i fortepian (1952), Koncert kameralny na 8 skrzypiec i 2 wiolonczele (1954), Suita kameralna na wiolonczelę i fortepian (1954), Suita na wiolonczelę i fortepian (1954), Trio na skrzypce, wiolonczelę i fortepian (1955), Suita na skrzypce i fortepian (1956), Suita preludiów na skrzypce i fortepian (1956), Fantazja (1941), Prelud (1942), Rondo (1942), Drobne utwory dla dzieci (1943), Wariacje (1947), 2 sonatiny (1950), Suita fortepianowa (1952), Concertino na 2 fortepiany na 8 rąk (1953), Wesołe miasteczko na 4 ręce (1953), Utwory fortepianowe (1953), Tańce polskie (1954), Obrazki na szkle – suita na 2 fortepiany (1957), 6 etiud fortepianowych (1958), Wariacje na sopran koloraturowy i fortepian, sł. ludowe (1948), Ptasie radio – kantata na głosy solowe, chór i orkiestrę symfoniczną, sł. Julian Tuwim (1951), 10 piosenek dziecięcych, sł. M. Kann (1951), Suita kameralna na sopran, kwartet smyczkowy i harfę, sł. ludowe (1951), 6 pieśni na sopran i zespół kameralny, sł. Miron Białoszewski (1960), Koncert na sopran i małą orkiestrę symfoniczną (1960) czy Pieśni Julii (1962). Dodatkowo zajmowała się kompozycją pieśni masowych, utworów dziecięcych, a także tworzeniem muzyki rozrywkowej. Jej autorstwa są również następujące opracowania: Piosenki ludowe na głos i fortepian, Utwory skrzypcowe sławnych kompozytorów, W świecie opery oraz Piosenki z różnych stron.
Marta Kotas 2009.06.20
