Eugeniusz Bodo – aktor filmowy, rewiowy i teatralny.

Eugeniusz Bodo – aktor filmowy, rewiowy i teatralny.

Będąc dzieckiem oglądałam z nim filmy w niedzielne  popołudnia. Był wtedy w telewizji taki program „Stare kino”. Stanisław Janicki,obowiązkowo w czarnych okularach  ciekawie  opowiadał o starych filmach okresu międzywojennego. Później zawsze emitowany  był film. To właśnie w tym programie po raz pierwszy oglądałam takie filmy jak:”Czy Lucyna to dziewczyna”, „Jaśnie Pan Szofer”, „Piętro wyżej” z Eugeniuszem  Bodo w roli głównej.

Eugeniusz Bodo urodził się 29 grudnia 1899 roku w  Genewie. Jego rodzice – matka Dorota była Polką, ojciec – Eugeniusz Junod był  Szwajcarem. Eugeniusz Bodo przez całe swoje życie zachował swoje obywatelstwo  szwajcarskie.  Tak naprawdę nazywał się  Eugeniusz Junod.  Bodo – to pseudonim  artystyczny , który powstał w latach późniejszych.

Jako dziecko Eugeniusz Bodo dużo podróżował . Jego ojciec  był wielbicielem kinematografu. Zjeździli całe imperium rosyjskie, pogranicze Persji, Chin. Kiedy przyjechali do Polski, osiedlili się tu na stałe. Młodego  Eugeniusza od młodości fascynowały: ekran i scena.

Można powiedzieć ,że był wszechstronnie utalentowany. Był    aktorem filmowym, rewiowym, teatralnym, reżyserem, scenarzystom, tancerzem i piosenkarzem.

Właściwie o jego młodości i początkach kariery wiadomo niewiele. Zaczął występować w roku 1917, początkowo w Poznaniu. W roku 1919przeniósł się do Warszawy. Występował w kabaretach :”Morskie oko”, „Cyrulik  Warszawski”, „Cyganeria”, „Qui Pro Quo”. W roku 1925 zadebiutował w filmie„Rywale” i od razu zyskał popularność. W filmach grywał zarówno role tragiczne, komediowe i amantów. Grywał  również w filmach muzycznych. Piosenki , które śpiewał w filmach bardzo szybko  stawały się w Polsce przebojami.  „Ach  śpij kochanie”, „Ach te baby”, „Już taki jestem zimny drań”, „Umówiłem się z nią na dziewiątą”, „Całuję twoją dłoń, madam”, to tylko niektóre z nich.

Bodo był uwodzicielski, szarmancki i dowcipny.Przysparzało mu to dużo wielbicielek.

Przed wybuchem wojny zaczął pisać scenariusze. Był  producentem i jednym ze współwłaścicieli wytwórni filmowej B.W.B., która  zrealizowała „Bezimiennych bohaterów” i „Głos pustyni”. Od roku 1933 był także  współwłaścicielem wytwórni „Urania – Film”, w której powstały jego największe  przeboje. Zagrał w ponad trzydziestu filmach. Kino okazało się jego żywiołem.  Najbardziej znane to: ”Jego ekscelencja  subiekt”, „Zabawka”, „Czarna perła”, „Czy Lucyna to dziewczyna”, „Kocha, lubi,szanuje”, „Książątko”, „Piętro wyżej”, „Paweł i Gaweł”.

Po wybuchu wojny przeniósł się do Lwowa. Znał biegle  język rosyjski i został konferansjerem. Występował w teatrze” Tea – Jazz”Henryka Warsa. Wtedy po powrocie z jednego z turnee po ZSRR, postanowił wyemigrować do USA. Złożył dokumenty , ujawniając swoje obywatelstwo  szwajcarskie. Co do dalszych jego losów istnieje kilka wersji. Według jednej z  nich po agresji III Rzeszy na ZSRR został aresztowany przez patrol NKWD na  ulicach Lwowa, według innych NKWD aresztowało go w domu. O jego uwolnienie  starali się  w imieniu ambasady polskiej  Stanisław Kot i Tadeusz Romer. Ale władze radzieckie nie wyraziły zgody ze  względu na jego szwajcarskie obywatelstwo. Z tych samych powodów nie objęła go  amnestia dla obywateli polskich. Z Moskwy został odtransportowany do łagru ,gdzie zmarł z głodu i wycieńczenia. Zmarł 7 października 1943 roku.

Był ikoną kina przedwojennego , za którą dziś wyglądamy z  utęsknieniem. Miał bardzo nietypowe hobby – uwielbiał wyszywać makatki, które  zdobiły jego mieszkanie. Obdarowywał również nimi swoich znajomych.

Inteligentny, dowcipny, mający wręcz „szelmowski wdzięk”,prawdziwy amant polskiego kina.

Agnieszka Kowalczyk 2010-07-22

Share

Written by:

3 883 Posts

View All Posts
Follow Me :