Będąc dzieckiem oglądałam z nim filmy w niedzielne popołudnia. Był wtedy w telewizji taki program „Stare kino”. Stanisław Janicki,obowiązkowo w czarnych okularach ciekawie opowiadał o starych filmach okresu międzywojennego. Później zawsze emitowany był film. To właśnie w tym programie po raz pierwszy oglądałam takie filmy jak:”Czy Lucyna to dziewczyna”, „Jaśnie Pan Szofer”, „Piętro wyżej” z Eugeniuszem Bodo w roli głównej.
Eugeniusz Bodo urodził się 29 grudnia 1899 roku w Genewie. Jego rodzice – matka Dorota była Polką, ojciec – Eugeniusz Junod był Szwajcarem. Eugeniusz Bodo przez całe swoje życie zachował swoje obywatelstwo szwajcarskie. Tak naprawdę nazywał się Eugeniusz Junod. Bodo – to pseudonim artystyczny , który powstał w latach późniejszych.
Jako dziecko Eugeniusz Bodo dużo podróżował . Jego ojciec był wielbicielem kinematografu. Zjeździli całe imperium rosyjskie, pogranicze Persji, Chin. Kiedy przyjechali do Polski, osiedlili się tu na stałe. Młodego Eugeniusza od młodości fascynowały: ekran i scena.
Można powiedzieć ,że był wszechstronnie utalentowany. Był aktorem filmowym, rewiowym, teatralnym, reżyserem, scenarzystom, tancerzem i piosenkarzem.
Właściwie o jego młodości i początkach kariery wiadomo niewiele. Zaczął występować w roku 1917, początkowo w Poznaniu. W roku 1919przeniósł się do Warszawy. Występował w kabaretach :”Morskie oko”, „Cyrulik Warszawski”, „Cyganeria”, „Qui Pro Quo”. W roku 1925 zadebiutował w filmie„Rywale” i od razu zyskał popularność. W filmach grywał zarówno role tragiczne, komediowe i amantów. Grywał również w filmach muzycznych. Piosenki , które śpiewał w filmach bardzo szybko stawały się w Polsce przebojami. „Ach śpij kochanie”, „Ach te baby”, „Już taki jestem zimny drań”, „Umówiłem się z nią na dziewiątą”, „Całuję twoją dłoń, madam”, to tylko niektóre z nich.
Bodo był uwodzicielski, szarmancki i dowcipny.Przysparzało mu to dużo wielbicielek.
Przed wybuchem wojny zaczął pisać scenariusze. Był producentem i jednym ze współwłaścicieli wytwórni filmowej B.W.B., która zrealizowała „Bezimiennych bohaterów” i „Głos pustyni”. Od roku 1933 był także współwłaścicielem wytwórni „Urania – Film”, w której powstały jego największe przeboje. Zagrał w ponad trzydziestu filmach. Kino okazało się jego żywiołem. Najbardziej znane to: ”Jego ekscelencja subiekt”, „Zabawka”, „Czarna perła”, „Czy Lucyna to dziewczyna”, „Kocha, lubi,szanuje”, „Książątko”, „Piętro wyżej”, „Paweł i Gaweł”.
Po wybuchu wojny przeniósł się do Lwowa. Znał biegle język rosyjski i został konferansjerem. Występował w teatrze” Tea – Jazz”Henryka Warsa. Wtedy po powrocie z jednego z turnee po ZSRR, postanowił wyemigrować do USA. Złożył dokumenty , ujawniając swoje obywatelstwo szwajcarskie. Co do dalszych jego losów istnieje kilka wersji. Według jednej z nich po agresji III Rzeszy na ZSRR został aresztowany przez patrol NKWD na ulicach Lwowa, według innych NKWD aresztowało go w domu. O jego uwolnienie starali się w imieniu ambasady polskiej Stanisław Kot i Tadeusz Romer. Ale władze radzieckie nie wyraziły zgody ze względu na jego szwajcarskie obywatelstwo. Z tych samych powodów nie objęła go amnestia dla obywateli polskich. Z Moskwy został odtransportowany do łagru ,gdzie zmarł z głodu i wycieńczenia. Zmarł 7 października 1943 roku.
Był ikoną kina przedwojennego , za którą dziś wyglądamy z utęsknieniem. Miał bardzo nietypowe hobby – uwielbiał wyszywać makatki, które zdobiły jego mieszkanie. Obdarowywał również nimi swoich znajomych.
Inteligentny, dowcipny, mający wręcz „szelmowski wdzięk”,prawdziwy amant polskiego kina.
Agnieszka Kowalczyk 2010-07-22
