Życie dyrektora
Aleksander Zarzycki urodził się we Lwowie 26 lutego 1834 roku natomiast umarł 1 listopada 1895 roku w Warszawie.
Kiedy skończył edukację w gimnazjum w Samborze postanowił kontynuować naukę za granicą. Dlatego też na samym początku wyjechał do Berlina, gdzie studiował grę na fortepianie pod kierunkiem Rudolfa Viole’a. Później przeniósł się do Paryża. Tam podjął naukę kompozycji u Napoleona Henry Rebera.
Już w trakcie studiów udał się w tournee razem ze skrzypkiem Nikodemem Biernackim. Miało to miejsce w roku 1856. Odwiedzili wówczas miasta takie jak Kraków, Jassy, Poznań. Podczas tej trasy zyskali sobie nie tylko sympatię publiczności, ale również przychylne opinie krytyki.
Mimo tego sukcesu i tak ciepłego przyjęcia Zarzycki jeszcze 4 lata czekał ze swoim solowym debiutem. Pierwszy koncert pianistyczny Zarzyckiego odbył się 30 marca 1860 roku kiedy to zagrał nie tylko swoje własne kompozycje, ale także solowe utwory Fryderyka Chopina oraz Koncert fortepianowym f-moll Adolfa von Henselta. Jego koncertów można było słuchać m.in. w Kolonii, Bonn, Koblencji, Wiesbaden, w Lipsku (sala Gewandhaus), w Wiedniu, Anglii oraz w Polsce – Warszawa i Wrocław.
Sześć lat później osiadł na stałe w Warszawie, gdzie dalej grywał koncerty podczas, których grywał głównie własne kompozycje. W roku 1871 został pierwszym dyrektorem artystycznym założonego w tamtym okresie Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego. Pełnił tę funkcję do roku 1875. Zarzycki zrobił wiele dla Towarzystwa m.in.: zorganizował chór męski i mieszany, zapoczątkował organizację koncertów symfonicznych.
Kiedy w 1879 roku zmarł Apolinary Kątski przejął po nim stanowisko dyrektora Instytutu Muzycznego i pełnił tę funkcję do roku 1888. Następnie w roku 1892 został dyrektorem i jednocześnie dyrygentem chóru w Katedrze św. Jana.
Oczywiście mimo tak intensywnej pracy nie porzucił swojej prywatnej działalności. Jako pianista wystąpił w roku 1894 podczas koncertów abonamentowych Wrocławskiego Stowarzyszenia Orkiestrowego. Kolejny jego występ miał miejsce rok później w Warszawie kiedy to wykonał koncert fortepianowy Henselta, czyli ten sam, którym debiutował we Francji.
Ważniejsze dzieła
Jeśli chodzi o najbardziej znane dzieła Aleksandra Zarzyckiego wymienić tutaj trzeba przede wszystkim utwory takie jak: Suita polska op. 37, Koncert fortepianowy op. 17, Grande polonaise op. 7 na fortepian i orkiestrę, Polonez A-dur op. 23, Krakowiak D-dur op. 35, Mazurek G-dur op. 26.
Ponad to w jego dorobku znajdziemy liczne pieśni, polonezy, walce, nokturny, mazurki oraz psalmy.
Marta Kotas 2008.10.10
