12.10. Warszawa (PAP) – Tablica upamiętniająca Ryszarda Kapuścińskiego zostanie w poniedziałek uroczyście odsłonięta na frontowej ścianie siedziby Polskiej Agencji Prasowej. Kapuściński był dziennikarzem i korespondentem zagranicznym PAP od 1958 do 1972 roku.
Pamiątkową tablicę odsłonią: wdowa po pisarzu Alicja Kapuścińska oraz minister kultury i dziedzictwa narodowego Bogdan Zdrojewski. Obecna będzie również córka pisarza Zofia. Kapuścińskiego wspominać będzie m.in. dziennikarz i publicysta Stefan Bratkowski.
Projekt tablicy wykonał prof. Antoni Janusz Pastwa, były dziekan Wydziału Rzeźby warszawskiej ASP.
Ryszard Kapuściński (1932-2007) – podróżnik, dziennikarz, pisarz, który w swoich książkach podniósł reportaż do rangi gatunku literackiego – nazywany był m.in. „mistrzem reportażu literackiego” i „najwybitniejszym pisarzem wśród reporterów”; był świadkiem 27 rewolucji, przebywał na frontach dwunastu wojen.
Jako dziennikarz zadebiutował w wieku 17 lat w tygodniku „Dziś i jutro”, potem pisywał do „Sztandaru Młodych”. Studiował polonistykę i historię na Uniwersytecie Warszawskim.
Pierwsza podróż zagraniczna Kapuścińskiego miała miejsce w 1956 roku, kiedy jako dziennikarz „Sztandaru Młodych” odwiedził Indie i Afganistan. W latach 60. i na początku lat 70. Kapuściński pracował dla Polskiej Agencji Prasowej oraz dla „Polityki”. O odzyskiwaniu niepodległości przez kolejne kraje afrykańskie pisał w „Czarnych gwiazdach” (1963), owocem podróży po azjatyckich republikach ZSRR była książka „Kirgiz schodzi z konia” (1968), pięcioletni pobyt w Ameryce Łacińskiej przyniósł książki „Dlaczego zginął Karl von Spreti” (1970) i „Chrystus z karabinem na ramieniu” (1975).
W 1974 r. Kapuściński rozpoczął pracę w tygodniku „Kultura” i wyjechał do Angoli, która właśnie odzyskała niepodległość. Przebieg wojny domowej, która się tam rozpętała, opisał w tomie „Jeszcze dzień życia” (1976). To pierwsza książka, w której Kapuściński zredukował fakty do roli tła, na pierwszy plan wysuwając własne wrażenia. Po latach krytycy będą nazywali stworzony przez niego gatunek literacki jako „esej reporterski”, w którym obserwacja świata jest pretekstem do szerszej intelektualnej refleksji.
Kolejną epoką były podróże do Etiopii i Iranu. Ich owocem stały się dwie książki, które przyniosły autorowi międzynarodowy rozgłos: „Cesarz” (1978) oraz „Szachinszach” (1982). Kolejna dobrze przyjęta książka Kapuścińskiego to „Imperium” (1993) – reportaże o upadającym ZSRR. Do najbardziej znanych dzieł Kapuścińskiego należą też „Heban” (1998) oraz „Podróże z Herodotem” (2004).(PAP)
agz/ abe/ jra/
