Marian Waldemar Kuczma, Magdalena Kuczma – Obszary wspólne 29.01-28.02. 2011

Wystawa malarstwa Mariana Waldemara Kuczmy oraz Magdaleny Kuczmy pt. Obszary wspólne stanowi wyjątkową syntezę artystycznych dokonań pary wrocławskich twórców. Zgromadzone dzieła ukazują proces intelektualno-estetycznego przenikania się dwóch, odmiennych postaw, które pomimo wspólnego korzenia estetycznego, zasadniczo różnią się pod względem stylistyczno-formalnym.

Obszary wspólne to nasza przestrzeń życiowa i artystyczna a w niej my dwoje o różnym
spojrzeniu na życie; to opowieść o tym co nas łączy a co dzieli, o ciągłym odkrywaniu siebie nawzajem i dorastaniu do akceptacji różnic i podobieństw.
Obszary wspólne to nasze wspólne przeżywanie, rozmowy, nasze miejsca, podróże;
to rozważania o życiu, sensie tworzenia przy jednoczesnym byciu razem a jednak osobno;
to wspólna Akademia, profesorowie i poszukiwania własnych koncepcji artystycznych.
Obszary wspólne zakreślone zdecydowanie lub subtelnie, wyrażone na płótnie i papierze.

Twórczość malarska Mariana Waldemara Kuczmy bardzo często uznawana jest za jedno z ciekawszych zjawisk w sztuce współczesnej. Profesor Nicole Naskov twierdzi, że artysta ten należy […] niewątpliwie do najciekawszych malarzy tworzących aktualnie, czego dowodem są opinie krytyków, liczne nagrody w znaczących konkursach oraz pokaźne grono wielbicieli dla których obrazy Kuczmy są cenną zdobyczą w ich prywatnych zbiorach. Wielkoformatowe kompozycje o wysublimowanej kolorystyce wielokrotnie uważane są za doskonały przykład przetworzenia na język malarski doświadczenia zewnętrznego, które ukryte jest pod pozbawionym mimetyzmu światem form abstrakcyjnych – tylko nieznacznie przypominający realis. Kuczma w swojej twórczości sięga do tradycji koloryzmu polskiego – inspirując się między innymi Piotrem Potworowskim czy Arturem Nacht-Samborskim wydobywa istotę tkanki malarskiej, której najważniejszym elementem jest wibrujący, wysublimowany kolor. Według Piotra Wójtowicza idea twórcza artysty ma wiele wspólnego z praktyką malarską, jaką prezentował angielski twórca Peter Lanyon, który w podobny sposób traktował materię malarską. W miejscu tym warto również zaznaczyć – posługując się słowami Mirosława Ratajczaka – że malarstwo to zafascynowane jest malarstwem materii, malarstwem "czystym" niejako, rozwiązującym problemy płaszczyzny i koloru, poszukującym wyrazu dla wewnętrznych przeżyć artysty nie w sferze realistycznych czy symbolicznych wyobrażeń przenoszonych na płótno, ale w sferze środków formalnych, jakości malarskich, których odnalezienie pozwala zdefiniować, zapisać partyturę emocji związanych z podróżami artysty w głąb swojej biografii i duchowych przeżyć.
W odróżnieniu od męża, Magdalena Kuczma w sposób szczególny koncentruje się na znaku. Dlatego też w pracach artystki można odnaleźć ślady linearności i znaków graficznych, które złączone z plamą barwną, tworzą integralną całość emanującą metafizycznym pięknem. Według prof. Nicole Nascova Kompozycje Magdy to dla wrażliwego odbiorcy księga estetycznej mądrości, której tradycja sztuk plastycznych uaktualnia się z wrażliwością współczesnej artystki. Prace Magdaleny Kuczmy wykonane są na papierze w technice mieszanej – można w nich odnaleźć zarówno elementy malarstwa, kolażu, jak i tradycyjnego druku. Bez wątpienia poetyckość przekazu budowana jest tu za pomocą znaku graficznego, jakim jest litera. Jak mówi sama artystka: Pozbawiam literę tego pierwotnego znaczenia, nadając jej jednocześnie autonomiczną wartość, a tym samym nową jakość – odtąd staje się ona subiektywną formą mojej plastycznej wypowiedzi. Pismo, będące dla artystki swoistym nośnikiem energii, stanowi istotny element kompozycyjny, a także dzięki swym właściwościom nadanym przez kulturową konwencję, potęguje aurę symboliczną. Dlatego też, nie bez znaczenia jest fakt, iż wykorzystywane przez Magdalenę Kuczmę teksty, są bardzo często […]zapisem ciągu myśli towarzyszących […] przy pracy, dzięki czemu realizacje te mogą zostać uznane za autorski pamiętnik artystyczny. Prace Magdaleny Kuczmy znajdują się w zbiorach Królowej Holandii, Belgijskiej Pary Królewskiej, Kardynała Archidiecezji Wrocławskiej Henryka Gulbinowicza, Kardynała Archidiecezji Kolońskiej Joachima Meisnera.