Ludwik Sztyrmer, polski powieściopisarz i generał rosyjski, urodził się w Płońsku, 18 kwietnia 1809 roku. Jakub, jego ojciec, Niemiec przybyły do Polski po robiorach, był lekarzem wojskowym. Matka, Julianna z Linkowskich, była jego drugą żoną. On sam – świetny psycholog i wnikliwy obserwator.
Kształcił się w kaliskiej szkole kadetów (1821-1825), następnie ukończył warszawską wyższą oficerską Szkołę Aplikacyjną (1825-1829). Brał udział w postaniu listopadowym. W roku 1831, w bitwie pod Grochowem, dostał się do niewoli rosyjskiej i został zesłany do Wiatki (Kirow). Rok później wstąpił do armii rosyjskiej. W 1834 roku przyjęto go na akademię wojskową w Petersburgu; pracował w administracji. W latach 1842-1845 był członkiem koterii petersburskiej.
Sztyrmer utworzył w Polsce całkowicie nowy nurt literacki – prozę fantastyczną.
Zdecydowanie najważniejsze utwory w jego karierze literackiej to: „Powieści nieboszczyka Pantofla” (1844 rok) i „Pantofel – historia mojego kuzyna” (1843 rok), opowiadające historie pana Wincentego. Sztyrmer nie tylko był pierwszym prozaikiem fantastycznym, ale również, jako pierwszy, opisywał stany psychopatologiczne (utwory „Noc Bezsenna” (1859 rok) i „Frenofagiusz i Frenolesty” (1843 rok)). W latach 1843-1844 pod pseudonimem Gerwazy Bomba, pisał „Listy z Polesia”. Jednak po roku 1859, Ludwik Sztyrmer zaprzestał pisania powieści i zaczął tworzyć wyłącznie teksty czysto wojskowe, pisane w języku rosyjskim.
Ludwik Sztyrmer był skrajnym idealistą, człowiekiem pełnym poczucia humoru. Niestety, niewiele się o nim mówi, często jest „niedostępny”. Nawet data jego urodzin i śmierci są w różnych źródłach inne. Ciekawostką jest, że powieści publikował pod imieniem żony, Eleonory.
Zmarł 23 maja 1886 roku, w Wilnie.
Źródła: www.wikipedia.pl, Życiorys pisarza autorstwa Joanny Wajciulionis
Hanna Szczesiak 2009.04.07
