Otoczenie Hali Stulecia (Hali Ludowej) było kiedyś osadą rybacką i rolniczą, zwaną Starymi Szczytnikami. Dynamicznie rozwijającemu się pod koniec XIX wieku Wrocławiowi brakowało budowli, która mogłaby służyć do celów wystawienniczych.
Tereny należące w XVIII wieku do księcia Friedricha Ludwiga von Hohenlohe – Ingelfingen, a następnie dzierżawione przez Śląskie Towarzystwo Wyścigów Konnych wydawały się idealne na lokalizację tego typu obiektu.
Okazją do wzniesienia Hali Stulecia były zbliżające obchody setnej rocznicy wydania w 1813 roku przez króla Fryderyka Wilhelma III odezwy do narodu niemieckiego („An mein Volk”), która stała się początkiem kampanii antynapoleońskiej, oraz setna rocznica pokonania Napoleona w tzw. bitwie narodów pod Lipskiem.
Konstrukcja hali wzbudzała wiele kontrowersji. Obawiano się rychłego zawalenia budynku. W dniu rozpoczęcia zdejmowania rusztowań z hali żaden z robotników nie chciał ryzykować swojego życia . Max Berg musiał osobiście wyjść na ulicę i poprosić przechodnia, aby za opłatą (jedna marka w złocie) pomógł mu przy odkręcaniu dużej śruby w konstrukcji szalunku.
Hala miała być głównym obiektem Wystawy Stulecia . Max Berg , powołany w 1909 roku na stanowisko architekta miasta , przystąpił w roku 1910 do jej projektowania, a rok później jego projekt został przyjęty przez radę miejską. Wrocławska budowla miała jednak zagorzałych przeciwników, którzy twierdzili, że z dołu wygląda jak gazomierz, a z góry jak pudełko na kapelusze . Nadzór nad realizacją projektu sprawował Berg wraz z wybitnym architektem Hansem Poelzigiem. Do budowy hali użyto materiałów najwyższej jakości . W miejscach szczególnie ważnych dla obiektu , między innymi na łączeniach, były one sześciokrotnie bardziej wytrzymałe, niż wymagały tego obliczenia statystyczne.
Budowę ukończono w grudniu 1912 roku. W trakcie jej budowy wybudowano jeszcze inne obiekty wystawowe, w tym Pawilon Czterech Kopuł.
Hala przetrwała do drugiej wojny światowej , bez poważniejszych uszkodzeń. W czasach PRL – u nie przeprowadzono w Hali żadnych poważniejszych prac, które zmieniłyby jej charakter. Po roku 1989 dokonano przeróbek , miedzy innymi zmieniono nagłośnienie.
W roku 2010 odbył się remont elewacji zewnętrznej, wymieniono także wszystkie okna, a jest ich 600.
W Hali znajdowały się także organy. W chwili wybudowania były one największym instrumentem na świecie. Zniszczeniu uległy w czasach powojennych. W latach 1950 – 1952 organy zainstalowano w Archikatedrze Wrocławskiej.
Obecnie budowla służy celom wystawienniczym, odbywają się tu też koncerty, monumentalne inscenizacje operowe oraz inne imprezy, na przykład sportowe. O Hali wspominają wszystkie liczące się encyklopedie i podręczniki architektury na świecie.
Hala został wpisana na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturalnego i Przyrodniczego UNESCO. Było to w czerwcu, 2007 roku. W uroczystościach wziął udział dyrektor generalny UNESCO Koichiro Matsuuro. Wpisanie Hali na Listę potwierdza wartość tej budowli, która zasługuje na ochronę jako dobro całej ludzkości.
A.K. 2011-03-10
