Życie
Kompozytor przyszedł na świat w Gnieźnie, 18 września 1919 roku natomiast zmarł w Krakowie 13 lutego 1995 roku. Edward Bury swoją przygodę z muzyką zaczął w 1937 roku kiedy to rozpoczął naukę kompozycji (nauczyciel: K. Sikorski), dyrygentury (W. Bierdiajew) i fortepianu (Z. Drzewiecki). Po ukończeniu studiów rozpoczął pracę w krakowskiej Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w charakterze wykładowcy. Pracował tam w latach 1945 – 1954, natomiast od 1952 roku pracował tam jako profesor. Poza pracą naukową Edward Bury był również dyrygentem w Pomorskiej Orkiestrze Symfonicznej (1949 – 52).
W roku 1957 wyjechał do Szwajcarii, gdzie przeszedł kurs interpretacji muzyki francuskiej.
Edward Bury przez całe swoje życie występował również jako dyrygent i jako pierwszy wykonywał swoje własne kompozycje. Na występy szczególnie upodobał sobie Kraków, gdzie można było jego talent podziwiać najczęściej.
Jest autorem dwóch prac teoretycznych: Podstawy techniki dyrygowania (PWM, Kraków 1961) oraz Technika czytania partytur (PWM, Kraków 1971).
Nagrody
Ten polski kompozytor i dyrygent był wielokrotnie wyróżniany za swoją twórczość. I tak do najważniejszych nagród, których jest laureatem zaliczyć tutaj możemy: Nagrodę Artystyczną Ministra Obrony Narodowej (1960), Srebrny Medal Pontyfikatu Papieża Pawła VI (1968), nagrodę podczas warszawskiego Ogólnopolskiego Konkursu Kompozytorskiego (1975), Nagrodę Specjalną Episkopatu Polski (1976) oraz Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1975).
Twórczość
Edward Bury jest twórcą licznych kompozycji muzycznych, a wśród nich wyróżniamy liczne suity, polonezy, nokturny, symfonie, pieśni, tryptyki, modlitwy i msze. Poniżej wykaz najważniejszych dzieł kompozytora powstałych w latach 1940 – 1980: Intermezzo na fortepian (1940), Nokturn na fortepian (1940), Polonez na fortepian (1940), Veni Creator na chór mieszany (1942), Stabat Mater na chór mieszany (1943), Wariacje i fuga na fortepian (1945), Mała suita na orkiestrę smyfoniczną (1950), Tryptyk na orkiestrę symfoniczną (1952), Uwertura koncertowa na orkiestrę symfoniczną (1954), Suita giocosa na orkiestrę symfoniczną (1956), Suita fantastyczna „Maski” na orkiestrę symfoniczną (1957), Suita symfoniczna na chór mieszany i orkiestrę (1959), Symfonia nr 1 „Wolności” (1960), Sancte Vincenti (Invocatio) na chór męski (1960), Evangelli factus sum minister (Responsorium) na chór męski (1960), Oculus Dei respexit (Responsorium) na chór męski (1960), Messis guidem multa na chór męski (1960), Sześć pieśni na chór mieszany (1960), Symfonia nr 2 „Koncertująca” na flet, obój, klarnet, fagot, trąbkę, marimbafon i orkiestrę symfoniczną (1962), Cztery pieśni na chór męski (1963), Obrazy Tysiąclecia na chór mieszany (1963), Symfonia nr 3 „Mówi prezydent John F. Kennedy” na głos recytujący, chór mieszany (ad libitum) i orkiestrę symfoniczną (1964), Hymn tysiąclecia na chór mieszany i orkiestrę (1965), Symfonia nr 4 „Da timpani a tutti” na bas solo, chór mieszany i orkiestrę symfoniczną (1966), Tryptyk żartobliwy na chór mieszany (1966), Introitus – Gaudeamus omnes in Domino na chór mieszany (1966), Modlitwa o pokój [wersja I] na chór mieszany i organy (1968), Modlitwa o pokój [wersja II] na chór mieszany i orkiestrę (1969), Ofiara i chwała, tryptyk o błogosławionym Maksymilianie Kolbe na baryton solo, chór mieszany i organy (1969), Symfonia nr 5 „Bohaterska” (1970), Msza ekumeniczna na chór mieszany, zespół kameralny i organy (1970), Symfonia nr 6 „Pacem in terris” na głos recytujący i orkiestrę (1973), Treny warszawskie na baryton solo, chór mieszany i orkiestrę symfoniczną (1974), Cztery preludia na chór mieszany (1974), Oratorium o św. Franciszku z Asyżu na tenor solo, głos recytujący, chór mieszany, chór męski, chór chłopięcy i organy (1975), Krakowskie wesele na chór mieszany (1976), Symfonia nr 7 (1977), Ta chwila całego życia [wersja I] na chór mieszany (1978), Ta chwila całego życia [wersja II] na sopran, tenor, kwartet żeński i orkiestrę (1978), Międzynarodowy hymn pokoju na chór mieszany i fortepian (bas-baryton i chór chłopięcy ad libitum) (1980) oraz Symfonia nr 8 (1980).
Poza wyszczególnioną tutaj pracą muzyczną Edward Bury jest również autorem dwóch książek: „Podstawy techniki dyrygowania” oraz „Techniki czytania partytur”.
Marta Kotas 2009.06.17
