Z muzyką od dziecka
Ignacy Feliks Dobrzyński urodził się 25 lutego 1807 roku w miejscowości Romanów na Wołyniu. Początkowo tam uczęszczał też do kolegium jezuickiego. Następnie naukę kontynuował już w Winnicy w Gimnazjum Podolskim. Początkowo muzyki uczył się od swojego ojca Ignacego, który był skrzypkiem, kompozytorem i dyrygentem. Później, od roku 1825 uczył się prywatnie pod kierunkiem Józefa Elsnera w Warszawie, a po roku czasu uczył się przez dwa lata (do 1828 roku) w Szkole Głównej Muzyki.
Jego pierwsze kompozycje powstały jeszcze, gdy mieszkał w Winnicy. Natomiast fakt, że mieszkał w Warszawie pozwoliła mu na prowadzenie ożywionej działalności zarówno kompozytorskiej jak i pedagogicznej. Dodatkowo organizował również zespoły muzyczne, a także przygotowywał koncerty symfoniczne podczas, których był dyrygentem.
Poza swoją działalnością na rzecz kultury Dobrzyński zasłyną również jako świetny pedagog. Wydał „Szkołę na fortepian” co świadczy o tym, że był ceniony w środowisku, a nauka gry na fortepianie u niego była ważną częścią w muzycznego kunsztu.
Koncerty, nagrody, sukcesy
Ignacy Feliks Dobrzyński został nagrodzony na konkursie kompozytorskim w Wiedniu. W 1835 roku przyznano mu drugą nagrodę za Drugą Symfonię c-moll op. 15. Była ona również grana w Warszawie oraz w Lipsku. Została także wydana w 1862 roku przez Sennewalda. Opracowano ją na 4 ręce i nosiła tytuł: „Symfonia charakterystyczna w duchu muzyki polskiej” . Jednak Dobrzyński nie komponował jedynie utworów instrumentalnych. W latach 1836 – 38 napisał pierwsza operę: Monbar, czyli Flibustierowi op. 30 Koncertowe, a prapremiera miała miejsce w Teatrze Wielkim w Warszawie w roku 1863. Wykonywano ją nie tylko w Warszawie czy w Poznaniu, ale także w Berlinie i Dreźnie.
Nie tylko kompozytor
Poza karierą kompozytorską Dobrzyński uczył również muzyki w Instytucie Aleksandryjskim Wychowania Panien. Pracował tam w latach 1841 – 43. W dwa lata po zakończeniu pracy w Instytucie Dobrzyński wyruszył w swoją artystyczną podróż podczas, której zajmował się promowaniem swej własnej twórczości kompozytorskiej. W okresie od 1845 do 1847 roku odwiedzi m.in. Berlin, Lipsk, Drezno, Monachium, Bonn, Frankfurt nad Menem oraz Wiedeń. Warto tutaj wspomnieć, że w Berlinie zatrzymał się na dłużej, gdyż musiał zarabiać prowadząc lekcje muzyki. Z powodu napisania kilku patriotycznych pieśni nie mógł wrócić do kraju.
Kiedy wrócił do Warszawy w 1852 roku dostał propozycję pracy na stanowisku dyrygenta opery w Teatrze Wielkim. Jednak piastował to stanowisko jedynie przez rok. Później zdecydował się kierować jedynie orkiestrą operową podczas koncertów symfonicznych. Natomiast w październiku 1857 roku założył Orkiestrę Polską Ignacego Feliksa Dobrzyńskiego. Orkiestra składała się przede wszystkim z wybitnych członków orkiestry Teatru Wielkiego. Orkiestra dawała swoje koncerty raz w tygodniu, aż do grudnia 1857 roku. Można było ich posłuchać w Nowej Arkadii przy ulicy Mokotowskiej.
Dobrzyński brał również udział w pracach komitetu, który był odpowiedzialny za powołanie Instytutu Muzycznego. Było to jego ostatnie zajęcie. Pracował przy tym projekcie w latach 1858 – 60. Od tego momentu kompozytor powoli wyłączał się z życia muzycznego stolicy. Przeszkadzał mu w tym zły stan zdrowia. Dobrzyński skupił się wyłącznie na komponowaniu nowych utworów. Zmarł 9 października 1867 roku w Warszawie.
Dzieła Dobrzyńskiego
Ignacy Feliks Dobrzyński tworzył swoje dzieła nieprzerwanie od 1823 roku. Pozostawił po sobie ponad 80 utworów i kompozycji. Do najważniejszych z nich zaliczyć należy przede wszystkim kwartety smyczkowe, polonezy, marsze, fantazje, ronda, mazurki, nokturny, kantaty. Przykładem jego dzieł mogą być: Polonez A-dur na fortepian (1823), Mazurek na fortepian (1825-26), II Kwartet smyczkowy d-moll op. 8 (1829), Introduction et Variations sur un thEme original op. 9 na skrzypce i fortepian (ok. 1829), Fantaisie quasi Fugue sur un Masurek favori op. 10 na fortepian (ok. 1828), Variations de concert sur une mazure favorite op. 12 na fortepian i orkiestrę (ok. 1830), Marsz ulubiony ks. Józefa Poniatowskiego na orkiestrę (1830), Marsz za Bug na chór mieszany i fortepian lub organy (1831), Kantata na uroczystość obchodzoną w Resursie Kupieckiej op. 34 na 3 soprany, chór żeński i orkiestrę (ok. 1839), Marche funEbre op. 38 na orkiestrę (ok. 1840), Nocturne op. 46 na wiolonczelę i fortepian (ok. 1845), Gage d’amitié. Nocturne suivi d’une mélodie polonaise op. 52 na fortepian (1846), Święty Boże op. 61, suplikacje na 4 głosy solowe, chór i orkiestrę lub organy (przed 1851), Marsz na złote wesele J. Elsnera na orkiestrę (1852), Marsz żałobny na śmierć J. Elsnera na orkiestrę dętą blaszaną (1854), Polonez na dzień dojścia do pełnoletności carewicza Mikołaja Aleksandrowicza na orkiestrę (1859), Sztuka i handel, muzyka do komedii w 3 aktach z prologiem (1861), Mazur na chór męski i orkiestrę (1865) czy też Studium na temat oryginalny w dubeltowym kontrapunkcie w 8 postaciach op. 62 na kwartet smyczkowy (1867)
Marta Kotas 2008.09.03
