Zycie
Edyta Bartosiewicz jest polską piosenkarką rockową i kompozytorką urodzoną 11 stycznia 1966 roku w Warszawie. Edyta Bartosiewicz już od dziecka przejawiała zainteresowania muzyczne. Jeszcze w wieku dziesięciu lat sama zaczęła uczyć się gry na gitarze, którą dał jej tata za dobre stopnie.
Początkowo mała Edyta układała proste piosenki, zwykle o angielskich tekstach, które były pełne różnego rodzaju błędów. Edyta Bartosiewicz już wtedy uważała, że muzyka jest zarezerwowana tylko dla tych najlepszych i była święcie przekonana, że ona wyjątkowo do tego grona się nie zalicza.
Poniekąd takie przekonanie sprawiło, że Edyta Bartosiewicz przestała tak intensywnie zajmować się muzyką i zajęła się sportem. I tak przez dziesięć lat grała w siatkówkę, a jeszcze wcześniej trenowała łyżwiarstwo szybkie.
Kiedy ukończyła XXXIII L.O. im. Mikołaja Kopernika rozpoczęła studia na dzisiejszej SGH w Warszawie. Choć już wtedy próbowała zajmować się muzyką i w Mińsku Mazowieckim założyła swój pierwszy zespół. Jednak zespół okazał się niepowodzeniem i mimo namów Waltera Chełstowskiego, by spróbowała nagrać coś profesjonalnie Edyta Bartosiewicz postanowiła wyjechać do Londynu, gdzie poznała kapelę The Blue Aeroplanes. To dzięki tej grupie Edyta Bartosiewicz zrozumiała, że jej prawdziwą pasją jest muzyka i że to właśnie tym chce się zajmować. Kiedy sobie to uświadomiła szybko znaleźli się ludzie, którzy zechcieli jej pomóc i dzięki ich pieniądzom Edyta Bartosiewicz wróciła do Warszawy, gdzie nagrała swoją pierwszą płytę. To okazało się najlepsza decyzją w życiu Bartosiewicz. Będąc po czwartym roku studiów zrezygnowała z nich i dołączyła do zespołu Staff, który zmienił nazwę na Holloee Poloy wygrali Mokotowską Jesień Muzyczną w 1989 roku, a następnie nagrali płytę „The Big Beat” (1990). Choć sam album nie cieszył się dużą popularnością sama Edyta Bartosiewicz zrobiła na krytykach ogromne wrażenie (Nagroda Artystyczna Młodych im. Wyspiańskiego, nagroda im. Mateusza Święcickiego). Również istotne było nawiązanie współpracy z takimi sławami jak: Wojciech Waglewski, Ziyo (1992 – wokal na płycie Kolędy), Róże Europy (1993 – chórki; przebój „Jedwab”), Acid Drinkers (1993 – wokal w utworze „Seek and Destroy”), Hey (1993 – wokal w superprzeboju lat 90. – „Moja i twoja nadzieja”), Varius Manx (1993 – wokal w utworze „Memphis”), Human (1993 – śpiew w piosence „Faith”), Kobranocka (1992, 1994 – chórki oraz wokal).
Po zakończeniu współpracy z zespołem Edyta Bartosiewicz postanowiła rozpocząć występy solowe ponieważ koledzy z zespołu nie doceniali jej prób komponowania i pisania. I tak na przełomie roku 19991/92 Edyta Bartosiewicz weszła do warszawskiego studia S-4 i razem z Rafałem Paczkowskim zaczęła prace nad płytą „Love”, która ukazała się w maju 1992 roku nakładem Studia Izabelin. Płyta szybko osiągnęła status złotej płyty, a największymi przebojami z tego krążka były: „If”, „Goodbye to the Roman Candles”, „Blues for you” i „Hace to Carry On”.
I mimo, że podpisała kontrakt z firmą Chrystalis na wydanie poza granicami kraju krążka „Love”. Jednak z jej międzynarodowej kariery nic nie wyszło.
Edyta Bartosiewicz w zamian za zagraniczne niepowodzenia zyskiwała coraz większą sympatię polskich słuchaczy. Choć duży zawód sprawił jej koncert w Sopocie w 1992 roku, jednak w dużej mierze pewnie była to wina angielskiego repertuaru.
Nauczona złymi doświadczeniami z przeszłości Edyta Bartosiewicz kolejną płytę wydała już w większości po polsku. Krążek „Sen” wydany nakładem Izabelin Studio ukazał się na rynku 18 września 1994 roku, a przy nagrywaniu pomagał Edycie Bartosiewicz m.in. jej mąż – Leszek Kamiński. Płyta nie ma jednorodnego charakteru muzycznego, na przemian zamieszczono tam ciężkie brzmienia z utworami akustycznymi.
Płyta była promowana podczas trasy koncertowej (wrzesień 1994), która była przyjęta bardzo pozytywnie przez publiczność. Edyta Bartosiewicz i jej największy przebój „Sen” cieszyli się coraz większą popularnością.
Kolejna płyta to kolejne zaskoczenie. Singiel „Szał”, który promował płytę „Szok’n’show” ukazał się w lipcu 1995 roku. Mimo pewnego odejścia od stylistyki „Snu” w dalszym ciągu na płycie znaleźć można kilka melancholijnych ballad. Ten Misz-masz nie zakłóca spójności płyty, a co więcej nadaje jej pewny nietypowy charakter. Płyta ta jest odzwierciedleniem zupełnie innej, dotychczas nieznanej strony Bartosiewicz, m.in. dlatego że artystka wykonuje tam solo na gitarze elektrycznej utwór „Podwodne miasta”. Również i ta płyta była promowana podczas trasy koncertowej, a z krążka pochodzi kilka nieśmiertelnych hitów: „Szał” „Zegar” czy „Ostatni”.
Rok 1996 to dla Edyty Bartosiewicz przede wszystkim koncerty, a także recital podczas sopockiego festiwalu.
Z kolei w 1997 roku został wydany jej czwarty z kolei album „Dziecko”, który promowany był singlem „Jenny”. Również i ten album poza kilkoma singlami był promowany podczas trasy koncertowej. Warto dodać, że w zasadzie wszystkie krążki wydane przez Edytę Bartosiewicz zostały pokryte minimum złotem, a w przypadku „Dziecka” jak i poprzedniej płyty również platyną.
W 1998 roku wyjechała na kilka koncertów do Stanów Zjednoczonych i do Kanady oraz nagrała nowy album „Wodospady”, który na rynku ukazał się 9 listopada 1998 roku. Ten krążek również wnosił do wizerunku muzycznego Edyty Bartosiewicz coś nowego, choć znaleźć można było na nim także nawiązania do poprzednich albumów.
29 listopada 1999 roku to wydanie przez Edytę Bartosiewicz trochę przymusowej płyty „Dziś są moje urodziny – The Best Of”. Płyta przymusowa ponieważ wydana na skutek rozwiązania kontraktu z wytwórnią Universal Music Polska, czyli dawniejszym Izabelin Studio.
Rok 2000 to dla Edyty Bartosiewicz przede wszystkim współpraca z takimi artystami jak: Justyna Steczkowska (opracowanie tekstów na płytę „Dzień i noc”), duet z Kazikiem (przebój „Cztery pokoje”), współpraca z Anitą Lipnicką (udostępnienie ścieżki dźwiękowej, tekst Anity Lipnickiej – utwór „Ostatni list”).
W 2001 roku Edyta Bartosiewicz nagrała piosenkę „Opowieści”, która znalazła się na krążku „Piątki na piątki w Radiu ZET” oraz reedycja krążka „Niepokonani”, przygotowanie części tekstów dla Edyty Górniak na płytę „Perła”.
Z kolei w 2002 roku Edyta Bartosiewicz podjęła decyzję o związaniu się z wytwórnią BMG Poland i rozpoczęła przygotowania do wydania kolejnej płyty. 17 czerwca ukazał się singiel „Niewinność”. I choć większość materiałów na płytę było gotowe, premiera była wielokrotnie przekładana. Sprawa zakończyła się na rozwiązaniu kontraktu co sprawiło, że płyta do dnia dzisiejszego nie została wydana.
Edyta Bartosiewicz nagle zniknęła z mediów. W zasadzie do końca niewiadomo dlaczego. Równie nieoczekiwany był jej „come back”. Edyta Bartosiewicz weszła na nowo na polską scenę muzyczną dzięki Krzysztofowi Krawczykowi, z którym nagrała piosenkę „Trudno tak…”. Duet wystąpił jeszcze na festiwalu w Sopocie, a sama Edyta Bartosiewicz zdecydowała się na udział w Koncercie Sylwestrowym organizowanym przez TVP w 2004 roku.
W roku kolejnym wystąpiła w Krakowie podczas Festiwalu Piosenki Zaczarowanej, a także wzięła udział w koncercie z okazji dziesięciolecia zespołu Myslovitz, gdzie wykonała, w duecie z Arturem Rojkiem” utwór „Chciałbym umrzeć z miłości”.
Ogromny sukces piosenki „Trudno tak” zmobilizował Edytę Bartosiewicz to ponownej pracy nad nowym albumem. Wróciła nawet do swojej wytwórni: Sony&BMG. Jednak na chwilę przed premierą nowej płyty zmarł najlepszy przyjaciel Edyty Bartosiewicz – Jacek Nowakowski (marzec 2006). Bartosiewicz dotknięta ogromną tragedią odwołała premierę.
Edyta Bartosiewicz ponownie na scenie wystąpił dopiero na koncercie „Tomasz Stańko i Goscie”.
Po tym koncercie Edyta Bartosiewicz znów zniknęła ze sceny, by pojawić się spontanicznie podczas festiwalu TOPtrendy w Sopocie na koncercie „”Życie jak wino” zorganizowanym z okazji 45-lecia pracy artystycznej Krzysztofa Krawczyka.
Był to jak do tej pory ostatni publiczny występ Edyty Bartosiewicz.
Jak głoszą plotki Edyta Bartosiewicz pogrążona jest w depresji, która całkowicie zdominowała jej życie. Również mówi się, że jedyną osobą, która ma jakikolwiek wpływ na muzyczne poczynania artystki jest Krzysztof Krawczyk. To za jego na mową bowiem Edyta Bartosiewicz dwukrotnie przerwała swoje sceniczne milczenie.
Edyta Bartosiewicz mimo niesamowitego głosu i talentu chyba na dobre zrezygnowała z kariery muzycznej. Wydawać, by się mogło, że śmierć jej najbliższego przyjaciela, który zarówno był jej menagerem i organizatorem wszystkich muzycznych wydarzeń co wprawiło ją w traumę.
Nagrody
Nagroda im. M. Święcickiego (1990), Bursztynowy słowik – festiwal Sopot (1992), Fryderyk ’94 (kategoria Album Roku Rock/POP, Wokalistka roku), Fryderyk ’95 (kategoria Album roku i osiem innych nominacji), Fryderyk ’97 (kategoria Album Roku i pięć innych nominacji), Fryderyk ’04 (kategoria Piosenka roku: „Trudno tak..”), Paszport Polityki (1994), Osobowość Dziesięciolecia – Tylko Rock (2000) oraz Nagroda od Machiny „Na zachętę” (2006).
Twórczość
Edyta Bartosiewicz łącznie wydała sześć płyt: „Love” (1992), „Sen” (1994), „Szok”n”show” (1995), „Dziecko” (1997), „Wodospady” (1998) oraz „Dziś są moje urodziny – The Best Of” (1999).
Do największych przebojów Edyty Bartosiewicz zaliczyć należy przede wszystkim: „To był tylko moment”, „(Między nami)deszcz”, „All that lost time”, „Angel”, „Bądź zawsze ze mną”, „Before You Came”, „Blues for you”, “Boogie czyli zemsta słodka jest”, „Buntowniczka”, „Cały ten czas”, „Ciekawe”, „Clouds… they block my way”, „Coś zmieniło się”, „Czas przypływu”, „Dlaczego Nie Mówisz Nic”, „Dobrze nam”, „Dziecko”, „Egoiści”, „Emmilou”, “Goodbye To The Roman Candles”, “Have To Carry On”, “Jenny”, “Koziorożec”, “Krzyk”, “Love”, “Mandarynka”, “Miłość jak ogień”, „Mistrz”, „Moja ulubiona pora roku”, „Move over”, „Możesz”, „Na krawędzi”, „Na nic gniew”, „Nie jak przyjaciel”, „Nie znamy się”, „Niewinność”, „One day you will find me gone”, „Opowieść”, „Ostatni”, „Płynę, ginę”, „Podwodne miasta”, „Pomyśl o mnie”, „Przemoknięte serca miast”, „Przepraszam”, „Sam na sam”, „Sen”, „Siedem mórz siedem lądów”, „Skłamałam”, „Słyszę jak mnie wzywasz”, „Spóźniony”, „Susza”, „Szał”, „Tatuaż”, „The Eye”, „To był tylko moment”, „Ty rozumiesz”, „Urodziny”, „Walczyk”, „Warto wybaczać”, „Wewnątrz”, „Will you get back home again”, „Wodospady łez”, „Wszystko staje się iluzją”, „Wśród pachnących magnolii”, „XXI wiek”, „You cannot reach me”, „Zabij swój strach”, „Zanim coś”, „Zegar” oraz „Żart w ZOO”.
Marta Kotas
