Słonimski debiutował w wieku 18 lat (1913) w czasopiśmie „Złoty Róg”. Od roku debiutu współpracował jako rysownik z tygodnikiem „Sowizdrzał”. W latach 1916-1918 miał kilka wystaw zbiorowych i indywidualnych. Rok 1918 zaowocował stworzeniem kabaretu literackiego „Pikador”, następny rok to czas współtworzenia grupy literackiej „Skamander” i intensywna współpraca z czasopismem „Zdrój”. W 1919 roku Słonimski podjął też współpracę z miesięcznikiem „Pro arte”. W kolejnych latach pisywał do „Kuriera Polskiego”, „Wiadomości Literackich” czy „Kroniki tygodniowej”. Pisał teksty dla różnych kabaretów i teatrów, m.in. dla „Czarnego Kota”, „Qui pro quo”, „Stańczyka”, „Perskiego Oka”, „Cyrulika Warszawskiego” i kilku innych. W latach międzywojennych sporo podróżował. Odwiedził m.in. Bliski Wschód (1923), był w Brazylii (1924) i wielokrotnie w Wielkiej Brytanii. Od 1928 roku był członkiem Związku Zawodowego Literatów Polskich i polskiego PEN Clubu. Współpracował z działem rozrywki Polskiego Radia.
Po wybuchu II wojny światowej przez dwa lata przebywał w Paryżu (1939-1940), później na następne 10 lat przeniósł się do Wielkiej Brytanii (1941-1951), gdzie redagował miesięcznik „Nowa Polska”. Do 1948 roku kierował sekcją literatury UNESCO, a w latach 1948-1951 pełnił funkcję dyrektora Instytutu Kultury Polskiej w Londynie. Do kraju powrócił w 1951 roku i objął stanowisko prezesa Zarządu Głównego Związku Literatów Polskich.
Słonimski był w swej twórczości publicystycznej propagatorem racjonalizmu i idei demokracji. Sprzeciwiał się wszelkim objawom totalitaryzmu, imperializmu czy rasizmu. Bliskie były mu idee Polski wielokulturowej, otwartej na świat i człowieka, tolerancyjnej.
Antoni Słonimski oprócz bogatej twórczości publicystycznej, wydał też kilka zbiorów wierszy: „Sonety” (1918), „Parada” (1920), „Godzina poezji” (1923), „Z dalekiej podróży” (1926), „Okno bez krat” (1935), „Alarm” (Londyn 1940), ‘Wiek klęski’ (1945), „Nowe wiersze” (1959), „Wiersze 1958-1963” (1963), „138 wierszy” (1973). Pierwszy okres jego twórczości odznaczał się retoryką parnasistów, którzy dążyli w poezji do doskonałej formy przy zachowaniu tonu refleksyjno-filozoficznego, głęboko podszytego obiektywizmem. W jego wierszach zaznaczały się też głośne wtedy nuty ekspresjonizmu, poruszającego tematy związane z życiem szarego, zwykłego człowieka (Skamandryci).
Latem 1976 roku wydarzył się wypadek samochodowy z udziałem Słonimskiego. Poeta zmarł 4 lipca 1976 roku w wyniku poniesionych w tym wypadku obrażeń. Miał 81 lat.
Agata Ignatowicz 2008.10.12
