Miesięcznik Dialog poświęcony jest dramaturgii współczesnej – teatralnej, filmowej, radiowej i telewizyjnej. Został założony w 1956 roku przez Adama Tarna, dramatopisarza i tłumacza, który kierował pismem do 1968 roku. Ogromny wpływ na kształt miesięcznika miał Konstanty Puzyna, krytyk, który współzakładał pismo a potem był jego redaktorem naczelnym od 1972 roku aż do śmierci w 1989 roku. Naczelnymi byli także Stanisław Stampf’l (1968-1971), Jerzy Koenig (1989-1990). Od 1991 roku Dialogiem kieruje Jacek Sieradzki.
Podstawowym zadaniem pisma była i jest publikacja tekstów dramatycznych. W każdym numerze miesięcznika od prawie pięćdziesięciu lat ukazuje się co najmniej jedna polska sztuka lub scenariusz. Drukujemy także starannie wybrane tłumaczenia najciekawszych współczesnych sztuk obcojęzycznych. W sumie uzbierało się już prawie dwa tysiące dzieł dramatycznych, co jest, jak się zdaje, wynikiem bez precedensu w światowym piśmiennictwie teatralnym. Sztukom towarzyszą na łamach Dialogu eseje, rozmowy redakcyjne, felietony, szczegółowe prezentacje sylwetek dramatopisarzy a także informacje o życiu współczesnego teatru.
W swoich półwiecznych już dziejach pismo ewoluowało. Najpierw pełniło nieformalną rolę rzecznika autora dramatycznego i szerzej – literatury w procesie stapiania się wielu dziedzin twórczości składających się na dzieło teatralne. W latach siedemdziesiątych było trybuną teatru rodzącego się z ideałów kontrkultury – kontestującego tradycyjne instytucje, pomniejszającego rolę dramatu, preferującego „pisanie na scenie” i szukającego bezpośrednich związków z życiem codziennym. Dziś Dialog jest magazynem przedstawiającym najróżniejszych autorów scenicznych, lojalnie ukazującym ich odmienności twórcze, ale też często traktującym w publikowanych tekstach dramat jako pretekst do rozmaitych wycieczek intelektualnych – historycznych, antropologicznych, estetycznych, filozoficznych, publicystycznych.
