Zycie
Zbigniew Rudziński jest polskim kompozytorem i pedagogiem, który urodził się w Czechowicach, 23 października 1935 roku.
Na początku lekcje muzyki pobierał u prywatnych nauczycieli, by od 1949 roku podjąć naukę w Państwowej Szkole Muzycznej w Warszawie, gdzie uczył się do 1956 roku. Jednocześnie, w 1952 roku podjął studia filologiczne na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie przez rok studiował filologię angielską. Po ukończeniu Państwowej Szkoły Muzycznej, w 1956 roku rozpoczął naukę kompozycji (1956 – 1960) w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej, którą ukończył z wyróżnieniem w 1962 roku.
Od 1965 przebywał w Paryżu, do którego wyjechał dzięki stypendium Rządu Francuskiego mógł kontynuować naukę. W Paryżu uczył się do 1966 roku, a w roku 1970 wyjechał do Holandii jako stypendysta Rządu Holenderskiego. W Holandii mieszkał do 1971 roku.
Jednocześnie, obok edukacji, Zbigniew Rudziński od 962 roku był dyrektorem działu muzycznego Warszawskiego Studia Filmów Dokumentalnych, a funkcję tę pełnił od 1968 roku. Natomiast od 1973 wykłada kompozycję w Akademii Muzycznej: w 1975 roku został docentem, a od 1989 roku był profesorem zwyczajnym. Poza działalnością dydaktyczną był również dziekanem Wydziału Kompozycji, a w latach 1981 – 84 dodatkowo był tam również prorektorem.
Poza wykładami w kraju Rudziński jeździł też na gościnne wykłady na zagraniczne uczelnie. I tak jego wykładów można było posłuchać m.in. podczas International Conference on New Musical Notation na State University Ghent w Belgii (1974), International Seminar for Composers w Ohrid w Jugosławii (1975), International Summer Composition Courses (1977 – Wenecja, 1978 – Olsztyn, 1979 – Kazimierz), Internationales Jugend Festspieltreffen w Bayreuth w Niemczech (1983-89), w Sibelius Academy of Music w Helsinkach (1987), Royal Academy of Music w Londynie (1990) oraz Keimyung University w Daegu w Korei Południowej (1993, 1996, 2000-2005).
W 1960 roku został członkiem Związku Kompozytorów Polskich. Pełnił tam funkcje: członka Zarządu Głównego (1968 – 80), skarbnika (1981 – 82) oraz sekretarza generalnego (1985 – 1989).
Natomiast w 1983 roku został dyrektorem Composer’s Workshop w Bayreuth, a funkcję tę pełnił do 1989 roku.
Nagrody
Zbigniew Rudziński za swoje kompozycje był wielokrotnie odznaczany i nagradzany i tak wśród najważniejszych nagród, które dostał zaliczyć wymienić należy przede wszystkim: nagrodę na Konkursie Kompozytorskim z okazji 150-lecia Konserwatorium Warszawskiego (1960), II nagrodę (I nie przyznano) na Konkursie Młodych Związku Kompozytorów Polskich (1962), w 1988 – nagrodę na Neue Musiktheater-Werkstatt w Berlinie (1988), Nagrodę Związku Kompozytorów Polskich (1991), Srebrny Krzyż Zasługi (1975), Nagrodę Ministra Kultury i Sztuki za działalność pedagogiczną (1979, 1985) oraz Nagrodę Prezesa Rady Ministrów za twórczość dla dzieci i młodzieży (1986).
Twórczość
Do najważniejszych kompozycji Zbigniewa Rudzińskiego zaliczyć należy przede wszystkim utwory takie jakie: Cztery piosenki ludowe na sopran i fortepian (1955), Trio na 2 klarnety i fagot (1958), Sonata na klarnet i fortepian (1959), Sonata na 2 kwartety smyczkowe, fortepian i kotły (1960), Cztery pieśni na baryton i zespół kameralny (1960-61), Epigramy na flet, 2 chóry żeńskie i perkusję (1962), Contra fidem na orkiestrę symfoniczną (1963-64), Trio smyczkowe (1964), Studium na C na zespół o dowolnym składzie instrumentów (1964), Moments musicaux I na orkiestrę symfoniczną (1965), Impromptu 2 fortepiany, 3 wiolonczele i perkusję (1966), Moments musicaux II na orkiestrę symfoniczną (1967), Moment musicaux III na orkiestrę symfoniczną (1968), Trzy pieśni na tenor i 2 fortepiany (1968), Kwartet na 2 fortepiany i perkusję (1969), Symfonia na chór męski i orkiestrę (1969), Muzyka nocą na małą orkiestrę (1970), Requiem ofiarom wojen [wersja I, II] na recytatora, chór i orkiestrę (1971), Tutti e solo na sopran, flet, róg i fortepian (1973), Sonata na fortepian (1975), Kap…kap…kap…, 13 piosenek dla dzieci na głos z fortepianem (1975-80), Campanella na zespół perkusyjny (1977), Trytony na zespół perkusyjny (1979-80), Manekiny, opera (1981), Struny na ziemi na sopran i orkiestrę smyczkową (1982), Księga godzin, 5 romantycznych pieśni na mezzosopran i trio fortepianowe (1983-84), To nie są sny, 6 pieśni na mezzosopran i fortepian (1987), Suita polska na 8 żeńskich głosów (lub chór żeński) i fortepian (1990), Trzy portrety romantyczne na 12 saksofonów (1991), Posłuchaj… na sopran i fortepian (1993) oraz Antygona, opera (2001).
Marta Kotas 2009-06-30
