Julian Ursyn Niemcewicz (herbu Rawicz) urodził się 16 lutego 1758 w Skokach, na Litwie. Był poetą, powieściopisarzem, dramaturgiem i pamiętnikarzem. Urodził się w szlacheckiej, średniozamożnej rodzinie. Uczył się w Szkole Rycerskiej.
Niemcewicz był redaktorem naczelnym „Gazety Narodowej i Obcej”, pierwszego polskiego dziennika politycznego. W 1790 roku na łamach „Gazety” została wydrukowana komedia „Powrót posła” autorstwa Niemcewicza, którą grano w teatrze pod kierownictwem Wojciecha Brzeskiego.
Odwiedzał Polskę, jednak do kraju wrócił dopiero w 1807 roku. Zamieszkał w Ursynowie. Dzięki swoim podróżom poznał nowocześniejsze niż w Polsce metody ogrodnictwa, które z powodzeniem wcielił w życie.
Wraz z Hugonem Kołłątajem utworzył projekt Konstytucji 3 Maja.
Po śmierci Stanisława Staszica, w 1826 roku, został ogłoszony prezesem Towarzystwa Przyjaciół Nauk. Jego członkiem był od 1802 roku.
Po wybuchu powstania listopadowego (1830 rok) wyjechał do Anglii.
Niemcewicz bawił się językiem. Jego utwory były dowcipne, dokładnie przemyślane, czasem o lekkim zabarwieniu ironicznym. Pisał o sprawach aktualnych, określonych. Nie zależało mu na sławie, ale na obywatelach. Pisał dla ich potrzeb. Publicystykę traktował jako obowiązek zawodowy i powinność wobec narodu.
Najbardziej popularne utwory:
– ”Powrót posła” (1790/1791 rok)
– ”Śpiewy historyczne” – książka popularna, krzepiąca serca, nawiązująca do przeszłości, jednak brak w niej oparcia o wiarę w Boga.
– ”Władysław pod Warną”
– ”Na hersztów targowieckich”
Zmarł 21 maja 1841 roku w Paryżu, mieście, w którym był prezesem Wydziału Historycznego Towarzystwa Literackiego. Pochowano go na cmentarzu des Champeaux w Montmorency.
Źródła:
-„Zarys dziejów literatury polskiej”, J. Kleiner, W. Maciąg”
Hanna Maria Szczesiak 2008.11.20
