Ta uznana i utalentowana artystka ludowa, poetka i pisarka w jednej osobie, przyszła na świat w 1929 roku w Wąsoszu Grajewskim, na Podlasiu, w rodzinie chłopskiej. Mieszka tam do chwili obecnej. W czasie II wojny światowej, w 1940 wraz z matką, babcią i siostrą została wywiezione do ZSRR , do Kazachstanu, w rejonie Pawłodaru nad Irtyszem. Na zesłaniu przebywały aż do 1946 roku. W 1943 roku na zesłaniu zmarła jej babcia, ojciec przez całą wojnę musiał się ukrywać przed NKWD. Właśnie na zesłaniu Jadwiga Solińska zaczęła pisać, dokładnie w roku 1944. Ciężkie przeżycia i doświadczenia kazachstańskie spowodowały, że przyszła pisarka sięgnęła po „pióro” aby przelać na papier wszystko to co widziała i w czym uczestniczyła.
Po powrocie z zesłania do Polski poślubiła rolnika Józefa Solińskiego, z którym przez całe swoje życie pracowała w rolnictwie. Ciężka praca na roli nie przeszkodziły jej jednak w równoczesnej pracy twórczej.
Jadwiga Solińska jest osobą wszechstronnie uzdolnioną. Jej dziełami są wiersze i przekazy prozatorskie, dzieła z zakresu plastyki obrzędowej i zdobniczej. Artystka jest również wyśmienitą gawędziarką.
Artystka została w roku 1988 włączona do Stowarzyszenia Twórców Ludowych. Wydała około 20 książek, również z wierszykami dla najmłodszych. Są wśród nich: „Sybiraczka”, „Szczęście”, „Być matką”, „Krzak burzanu”, „Złoty dom”, „Błękitne piekiełko”, „Teofila i motyl”, „Pypcio i pchełki”, „Krasnoludek i myszka”, „Biały rumak” i inne. W wielu ze swoich książek opisuje przeżycia, ból i walkę o przetrwanie na Syberii. Jedną z nich jest zbiór wspomnieniowy Sybiraczka. Książka ta cieszy się dużą popularnością i uznaniem wśród czytelników, o czym świadczy choćby fakt, że książka miała już trzy wydania – w roku 1993 w Białymstoku, dwa lata później w 1995 w Lublinie i nie dawano ukazało się trzecie wydanie.
„Sybiraczka” to utwór autobiograficzny, zaliczany do nurtu prozy osobistej, zesłańczo-łagrowej. Przekaz w tej książce jest głęboko humanitarny, o czym świadczy jej antytotalitarna wymowa. Obrazuje ona potęgę ludzkiej siły w walce o godność i przeżycie. Solińska nie poddała się wówczas zniewoleniu, obecnie zaś poprzez słowo literackie upamiętnia tamte chwile grozy.
Drugą książką o podobnej tematyce, gdzie autorka pisze o zesłaniu swojej rodziny do Kazachstanu, jest utwór „Krzak burzanu”, wydany w 1999 roku w Lublinie.
Oprócz wydawnictw, które publikują jej utwory, autorka publikuje swoje dzieła również w prasie i antologiach.
Za twórczość literacką i plastyczną otrzymała wiele nagród i wyróżnień, m.in. dyplom Ministra Kultury i Sztuki, Wojewody Łomżyńskiego, odznakę Zasłużony Działacz Kultury, Order Serca Matkom Wsi, Nagrodę Zygmunta Glogera. Jest wielokrotna laureatka Ogólnopolskiego Konkursu Literackiego im. J. Pocka.
Wykonane przez nią eksponaty obrzędowe cieszą się nie mniejszą popularnością niż utwory literackie. Na licznych wystawach organizowanych w Polsce i zagranicą m.in. w Bułgarii, Niemczech i Szwecji, można oglądać wycinanki, gwiazdy, anioły, diabły, koguty, serwetki, kwiaty, krzyże, palmy wielkanocne. Wszystkie wykonane z papieru, bibuł i patyczków, bardzo kolorowe, radosne i ciepłe. Rękodzieła te ukazują mimo ciężkich przejść z dzieciństwa pogodne myśli artystki.
Anna Czopor 2009.12.02
