Poetka urodziła się w Częstochowie w 1935 roku. Uczyła się w I I Liceum Ogólnokształcącym im. Juliusza Słowackiego.
Od samego początku artystka zmagała się z ciężką wadą serca i większą część swojego życia spędziła w szpitalach i sanatoriach. W szpitalu poznała miłość swojego życia, przyszłego męża Adolfa Ryszarda Poświatowskiego, który również ciężko chorowała na serce. Ich ślub odbył się w Częstochowie 1954 roku. Dwa lata później poetka była już wdową, miała wówczas 21 lat. W 1958 roku Poświatowska przeszła w USA skomplikowaną operację serca. W Stanach Zjednoczonych została jeszcze przez 3 lata, gdzie studiowała w Smith College w Northampton, a następnie po powrocie do Polski, rozpoczęła studia filozoficzne na Uniwersytecie Jagiellońskim. Ostatnie lata jej życia związane są z Krakowem, gdzie studiowała i pracowała. W tym okresie pogorszył się bardzo jej stan zdrowia, co było powodem o podjęciu przez Poświatowską decyzji o kolejnej operacji. W 1967 przeszła w Warszawie operację, po której zmarła osiem dni później, 11 października 1967 roku.
Dla uczczenia pamięci o artystce w 2007 roku w jej rodzinnym domu w Częstochowie otwarto Dom Poezji – Muzeum Haliny Poświatowskiej (część Muzeum Częstochowskiego), gdzie zgromadzono m.in. rodzinne pamiątki. W Częstochowie można również zobaczyć jej pomnik wykonanym w naturalnych rozmiarach z żywicy przez częstochowskiego rzeźbiarza Szymona Wypycha. Pomnik znajduje się w Szkole Podstawowej nr 8, gdzie istnieje izba pamięci poetki.
Literatura Polska, kwalifikuje Poświatowską do tzw. pokolenia „Współczesności”. Jej debiut pisarski przypada na rok 1956, to wtedy ukazały się jej wiersze w „Gazecie Częstochowskiej”.
„Hymn bałwochwalczy” to jej pierwszy wydany tom poezji, rok 1957. Tomik był dobrze odebrany przez opinie krytyków i poetów. Kolejne tomy jej poezji to: „Dzień dzisiejszy” (1963), „Oda do rąk” (1966) i „Jeszcze jedno wspomnienie” (1967).
Wiele nieopublikowanych wierszy znaleziono po jej śmierci, była wśród nich jej autobiograficzna powieść „Opowieść dla przyjaciela” (powieść ta trafiła do publikacji).
Poezja Haliny Poświatowskiej jest swoistym studium natury człowieka. Przedstawia obraz kobiety pragnącej miłości i kobiety świadomej swej śmierci. Jej własne tragiczne życie stało się dla niej inspiracją.
W większości jej utworów poetyckich, przewodnim motywem są przeplatające się wzajemnie miłość i śmierć. Autorka była świadoma swego szybko przemijającego życia, swej kruchości. W swoich wierszach wiele razy umieszczała sprzeciw wobec nieugiętego losu. Niekiedy nie mogła się pogodzić
nad niedoskonałością ludzkiego ciała, ale przede wszystkim potrafiła wykorzystać każdy moment przemijającego życia – to wszystko przebija się w jej twórczości poetyckiej.
Ulubioną bohaterką jej utworów była kobita – osoba zmysłowa, pełna kobiecości, nieraz była to ona sama. Delikatne, lekkie, zmysłowe i zawsze oparte o głębokie przemyślenia filozoficzne – takimi cechami można określić twórczość literacką Poświatowskiej.
Anna Czopor 2009.12.01
