30.06. Warszawa (PAP) – Zmarła we wtorek Pina Bausch – tancerka, choreografka, reżyserka – miała we wrześniu przystąpić wraz z Wimem Wendersem do pracy nad pierwszym filmem tanecznym realizowanym w technice 3D – poinformowała PAP Anna Pupin z Instytutu im. Jerzego Grotowskiego.
Bausch zmarła w Berlinie z powodu choroby nowotworowej, która wykryto u niej 5 dni temu.
Philippine „Pina” Bausch urodziła się 27 lipca 1940 r. w Solingen w Niemczech. Swoją przygodę z tańcem rozpoczęła w młodym wieku. Jako 15-latka podjęła naukę w Folkwang Hochschule w Essen, pod kierunkiem wybitnego niemieckiego choreografa Kurta Joosa, którego ochrzczono ojcem niemieckiego tańca ekspresjonistycznego.
Po ukończeniu szkoły dzięki stypendium kontynuowała naukę w Juilliard School w Nowym Jorku. Jej nauczycielami byli wybitni choreografowie – Anglik Anthony Tudor, Meksykanin – Jose Limon i Amerykanin – Paul Taylor. W Nowym Jorku występowała z grupami Paul Sanasardo and Donya Feuer Dance Company, New American Ballet i została członkiem zespołu baletowego Metropolitan Opera.
W 1962 roku Bausch dołączyła do nowego zespołu Kurta Joossa – Folkwang Ballett Company. Pierwszą choreografię do swojego tańca stworzyła w 1968 roku. Trzy lata później rozpoczęła pracę jako dyrektor artystyczny baletu Opery w Wuppertalu (Wuppertal Opera Ballet), który później przekształciła w teatr tańca – „Tanztheater Wuppertal Pina Bausch”.
W 1974 r. wystawiła spektakl pt. „Siedem grzechów głównych”, z muzyką Kurta Weila i z tekstami Bertolta Brechta. Pracowała przy nim jako reżyser, autorka libretta, współtworzyła też ilustracje muzyczne.
Bausch tworzyła widowiska na pograniczu baletu, dramatu i pantomimy, w których zasadniczym elementem narracji był ruch. Jej tragiczne niekiedy surrealistyczne historie nasycone były niespotykaną ekspresją. Opowiadała je niemal bez słów i żartobliwie twierdziła, że jeśli można o czymś opowiedzieć słowami, to po cóż do tego używać innych środków.
W swoich multimedialnych produkcjach Bausch często stosowała rozbudowane scenografie: na przykład podłoga może być pokryta warstwą ziemi, a w spektaklu Masurca Fogo połowę sceny zajmuje gigantyczne kamienne wzgórze. Ważnym elementem jej spektakli były powtórzenia.
Choreografie Bausch stały się inspiracją dla filmu Pedro Almodovara pt.: „Porozmawiaj z nią”.
Od 1973 roku Bausch zrealizowała 42 autorskie przedstawienia, takie jak „Cafe Mueller” z muzyką Henry’ego Purcella (1978), „Święto wiosny” z muzyką Igora Strawińskiego (1975), „Arien” z muzyką Wolfganga Amadeusza Mozarta i Ludwiga van Beethovena oraz włoskimi ariami operowymi (1979), „Walzer” (1982), „Palermo palermo” (1989), „Ein Trauerspiel” (1994), „Nefes” (2003) i najnowsze „Sweet mambo” (2008).
Teatr Tańca z Wuppertalu występował jak dotąd w Polsce dwukrotnie: we Wrocławiu na Festiwalu Teatru Otwartego (1987) z „Cafe Mueller” i „Świętem wiosny” oraz w Warszawie na Międzynarodowych Spotkaniach Sztuki Akcji Rozdroże (1998) z przedstawieniem pt. „Goździki”.
Zespół Piny Bausch od dwóch dni prezentuje we Wrocławiu, na festiwalu „Świat miejscem prawdy” spektakl pt. „Nefes”. Artyści zdecydowali, że w hołdzie reżyserce zagrają „Nefes” zaplanowane na wtorek – ostatnie przedstawienie festiwalowe – w Operze Wrocławskiej. (PAP)
