„Należy do aktorów o ujmującym scenicznym sposobie bycia. Ma w sobie wiele liryczności. Ale potrafi grać ostro, wręcz brawurowo” – napisano o Globiszu na portalu Instytutu Adama Mickiewicza, Culture.pl.
Krzysztof Globisz urodził się 16 stycznia 1957 r. w Siemianowicach Śląskich. W 1980 r. ukończył studia na Wydziale Aktorskim PWST w Krakowie. W tym samym roku debiutował jako aktor teatralny na scenie Teatru Polskiego we Wrocławiu, rolą Karla w „Ameryce” Franza Kafki w reżyserii Jerzego Grzegorzewskiego.
W 1981 r. został aktorem Starego Teatru w Krakowie, ze sceną tą związany jest do dzisiaj. Wystąpił tam m.in. w przedstawieniach: „Tragiczna historia Hamleta księcia Danii” wg Szekspira w reż. Andrzeja Wajdy (1981), „Mord w katedrze” T.S. Eliota w reż. Jerzego Jarockiego (1982), „Życie jest snem” Pedro Calderona de la Barki w reż. Jarockiego (1983), „Antygona” Sofoklesa w reż. Wajdy (1984), „Don Carlos infant Hiszpanii” Fryderyka Schillera w reż. Laco Adamika (1984), „Wzorzec dowodów metafizycznych” Tadeusza Bradeckiego w reż. Bradeckiego (1985), „Księżniczka Turandot” Carlo Gozziego w reż. Rudolfa Zioło (1990), „Ślub” Witolda Gombrowicza w reż. Jarockiego (1991), „Sen srebrny Salomei” Juliusza Słowackiego w reż. Jarockiego (1993), „Peer Gynt” Henryka Ibsena w reż. Marka Fiedora (1996), „Miarka za miarkę” Szekspira w reż. T. Bradeckiego (1998), „Kariera Artura Ui” Bertolta Brechta w reż. T. Bradeckiego (1999), „Trzeci akt według +Szewców+ S.I. Witkiewicza” w reż. Jarockiego (2002), „Zaratustra” wg Nietzschego/Schleefa w reż. Krystiana Lupy (2005), „Tartuffe” Moliera w reż. M. Grabowskiego (2006), „Wesele hrabiego Orgaza” Romana Jaworskiego w reż. Jana Klaty (2010).
Globisz zagrał w ponad stu spektaklach Teatru Telewizji. W 2000 r. otrzymał Złotą Maskę w plebiscycie na najpopularniejszego krakowskiego aktora. O jego kreacjach pisano: gra „z ogromną wrażliwością i szczerością aktorską”, „emanuje jakąś jasną prostotą i naturalnością, budzi sympatię” (o roli Karla w „Ameryce” wg Kafki, „Kultura” 1980, nr 48); „tak sugestywnie szatański, że trudno mieć jakiekolwiek wątpliwości”, „na przemian drwiący, smutny, poważny, ironiczny, szyderczy i dramatyczny” (o postaci Mefistofelesa we „Wzorcu dowodów metafizycznych”, „Teatr” 1985 nr 8 i „Życie literackie” 1985 nr 30).
Jako aktor filmowy Globisz ma w dorobku m.in. role w: „Krótkim filmie o zabijaniu” (1987) Krzysztofa Kieślowskiego – gdzie grał adwokata Piotra, zaangażowanego w sprawę chłopaka skazanego na karę śmierci, „Wszystko, co najważniejsze” (1992) Roberta Glińskiego – gdzie wcielił się w rolę poety Aleksandra Wata, a także „Pan Tadeusz” Andrzeja Wajdy (1999), „Anioł w Krakowie” Artura Więcka „Barona” (2002), „Pornografia” Jana Jakuba Kolskiego (2003), „Zakochany anioł” Artura Więcka „Barona” (2005), „Pora umierać” Doroty Kędzierzawskiej (2007), „Lejdis” Tomasza Koneckiego (2008). Globisza można było oglądać także w popularnych serialach telewizyjnych, m.in. w „Czasie honoru”, gdzie wystąpił jako Leon Sajkowski, ojciec Leny.
Sam mówi o sobie: „Jestem ciepłym facetem – poklepię po plecach, przytulę” (w wywiadzie dla „Twojego Stylu”, 2011 nr 12). Przyznaje też: „Nie jestem potworem, ale jeśli sprawdzimy w słowniku psychologicznym definicję choleryka, wpasowuję się. (…) Człowiek, który dusi w sobie emocje, najczęściej zapada na chorobę ciała, raka, nadciśnienie. Złość, żal, smutek odkładają się. Ja natomiast wymiatam to z siebie. Nie bardzo przejmuję się, jak odbierają mnie inni. Tu chodzi o egoizm i mój komfort psychiczny”.
Mówiąc o zawodzie aktora i emocjach związanych z pracą nad rolą, Globisz zaznaczył: „Trzeba być bardzo silnym, żeby nie zwariować. Tak nasycam się rolą, że rodzę w sobie potwora. I ten potwór ma nie tylko swoją świadomość, ale także podświadomość. Jest złożony jak ja. Więc potwór to drugie życie we mnie. Ważne, żeby umieć z niego wyjść na zawołanie, nie dać przejąć kontroli” (jw.).
Krzysztof Globisz jest wykładowcą PWST w Krakowie. W latach 2002-2005 był dziekanem Wydziału Aktorskiego, a od 2005 r. pełni funkcję prorektora tej uczelni. (PAP)
jp/ ls/
