Zygmunt Sidorowicz urodził się w 1846 roku we Lwowie. W 1864 roku młody artysta rozpoczął studia w akademii wiedeńskiej, dzięki którym posiadł teoretyczną i praktyczną wiedzę z zakresu sztuk pięknych. Nad rozwojem jego talentu czuwał Eduard von Engerth – austriacki pedagog specjalizujący się w malarstwie historycznym.
Po opuszczeniu murów uczelni malarz powrócił do Lwowa i zorganizował wystawę swoich dzieł. Zygmunt Sidorowicz nie pozostał w rodzinnym mieście długo – już na początku lat siedemdziesiątych wyjechał do Monachium, w którym kontynuował edukację artystyczną. Pobyt w „mekce artystów” sprzyjał nie tylko doskonaleniu malarskiego warsztatu, ale również nawiązywaniu nowych znajomości w kręgach tamtejszych twórców. W tym czasie Zygmunt Sidorowicz przyłączył się do grupy twórców skupionych wokół Maksymiliana Gierymskiego i Józefa Brandta – artysty, który stanął na czele monachijskiej szkoły malarstwa polskiego. Pod koniec lat siedemdziesiątych malarz wyjechał z Monachium i zamieszkał na stałe we Wiedniu.
Zygmunt Sidorowicz zmarł w 1881 roku.
Lwią część jego dorobku artystycznego stanowią nastrojowe pejzaże, do pozostałej grupy dzieł zalicza się natomiast portrety oraz sceny rodzajowe. Oprócz malowania obrazów Sidorowicz zajmował się także kopiowaniem dzieł mistrzów pędzla oraz tworzeniem rysunków, które publikowano później w czasopismach.
Żywiołem artysty był jednak pejzaż. Szczególnie upodobał on sobie krajobrazy typowo polskie, które obfitują w rozległe pola, piaszczyste ścieżki, obrzeża lasów liściastych, wysokie pnie sosen i rozległe rozlewiska, otoczone kępami traw i wybujałymi krzewami. W pejzażach Zygmunta Sidorowicza dostrzec możemy także pagórki, zza których wystają wieże kościołów i ozdobne kolumny dworków oraz wiejskie drogi otoczone kapliczkami i chłopskimi chatami. Całości obrazów dopełnia pokryte malowniczymi chmurami niebo, które tonie w ciepłych promieniach zachodzącego słońca, ginie w pierwszych mrokach zmierzchu lub rozjaśnia tło chłodnym światłem świtu.
Na obrazach Zygmunta Sidorowicza niezwykle często pojawiały się skupiska wodne – zazwyczaj były to szklane tafle jezior i rozlewisk lub podłużne lustra rzek. Niekiedy artysta malował także kałuże, połyskujące w pooranej bruzdami, wiejskiej drodze. Zazwyczaj stawały się one pretekstem do pokazania, jak znikające na nieboskłonie słońce oddaje swe ostatnie promienie namokłej od deszczu ziemi. Woda odgrywa w pejzażach podwójną rolę – stanowi ona nie tylko urozmaicenie krajobrazu, ale jest również zwierciadłem, w którym odbijają się chmury wraz z prześwitującymi przez nie promieniami słońca. Tafla wody tworzy także źródło ciepłego, złotawo-brązowego światła, dzięki któremu obrazy nabierają unikalnego, nastrojowego charakteru.
Zygmunt Sidorowicz często wzbogacał swoje pejzaże scenkami rodzajowymi. Ich bohaterowie to zwykle mieszkańcy polskiej prowincji, którzy zażywają kąpieli w jeziorze, wędrują piaszczystą ścieżką w kierunku kościoła lub rozprawiają przy wiejskiej drodze w przerwie od pracy. Drobne sylwetki widocznych z oddali postaci kontrastują z monumentalnymi drzewami, rozległymi rozlewiskami oraz ogromnymi przestrzeniami pól. Obecność ludzi jest jedynie dopełnieniem rodzimego krajobrazu i w żaden sposób nie odwraca uwagi widza od nastrojowej panoramy polskiej wsi. Przykładem takiego sposobu obrazowania są następujące dzieła: Pejzaż jesienny z chatami , Krajobraz nad wodą oraz namalowany w 1878 roku Pejzaż .
Bibliografia: http://www.agraart.pl/
www.artyzm.com
Nina Kinitz 23 listopada 2009
