Chóralne początki
Franciszek Mirecki urodził się w 1791 roku w Krakowie. Od samego początku związany był z Kościołem Mariackim, gdzie śpiewał w chórze. Jego ojciec zaś był organistą. Dodatkowo Mirecki często grywał na pianinie. Po ukończeniu studiów filologicznych na Uniwersytecie Warszawskim zdecydował się przenieść do Wiednia, gdzie od 1814 roku studiował grę na pianinie u Jana Nepomucena Hummla. Artysta dużo podróżował. Przybywał w Wenecji, Mediolanie, Paryżu, Genui. Zajmował się tam nie tylko komponowaniem swoich utworów, ale także dawał lekcje śpiewu oraz zajmował się działalnością wydawniczą. To w podróżach powstawały jego największe dzieła. W Paryżu powstały jego trzy opery: Cyganie , Pułaski oraz Piast . Natomiast we Włoszech w roku 1822 skomponował 4 balety. W 1838 roku powrócił do Krakowa, gdzie pozostał już do końca swojego życia (zmarł w 1862 roku).
Niedoceniany choć szanowany
Kiedy wrócił do Polski w 1838 roku postanowił założyć w swoim mieszkaniu na Piasku 95 szkołę śpiewu. Pomysł okazał się trafiony i szkoła zyskała szybko renomę i uznanie w środowisku. Do najznamienitszych uczniów Mireckiego zaliczyć możemy: H. Hoffmanna, Majeranowską czy H. Modrzejewską.
Poza działalnością dydaktyczną i muzyczną Mirecki pisał do polskiej prasy, a także wydał kilka swoich prac: traktat o instrumentalizacji (1825), „Milion mazurów czyli sposób układania miliony mazurów dla tych nawet, którzy muzyki nie znają z objaśnieniami” (1828), a także artykuły w anonimowo tworzonym piśmie „Pogląd na muzykę , gdzie krytykował polską muzykę i jej twórców.
Do końca życia kierował wydziałem śpiewu dramatycznego i kościelnego.
Mirecki z twórców przede wszystkim cenił Włochów ewentualnie Beethovena. Ponad wszystko nie znosił wszelkich przejawów romantyzmu, gdyż uważał go za główny powód zepsucia dobrego smaku i gustu. Co ciekawe krytykował również Schumanna i Chopina, po których poprawiał ich własne dzieła drukując do nich poprawki.
Twórczość i ocena
Nie da się zaprzeczyć, iż Mirecki był jednym z czołowych przedstawicieli muzyki fortepianowej przed Chopinem, a obok Lessla i Elsnera. Jego największymi dziełami były przede wszystkim opery pisane we włoskim stylu. Był również pod dużym wpływem Rossiniego, Belliniego oraz Dionizetiego. Komponował również polonezy, ronda, krakowiaki i wariacje. Jednak prawdziwy sukces odniósł wydając wraz z Cherubinim dzieła muzyki dawnej. Do jego najważniejszych dzieł można zaliczyć przede wszystkim: opery: Piast (1822), Cyganie (1822), Pułaski (Warszawa 1822), Evandro in Pergamo (Genua 1824), I due forzati (1826), Corneglio Bentivoglio (Mediolan 1844) oraz operetka Nocleg w Apeninach (Kraków 1845), a także symfonia, 2 sonaty skrzypcowe, Adagioi Allegro concertante na fortepian i kwartet smyczkowy, Trio fort
Pomimo tak czynnej działalności zarówno kompozytorskiej jak i dydaktycznej Mirecki nie był lubiany przez krytyków. Jednak można powiedzieć, iż był pierwszym obok Janiewicza znanym poza granicami polskim kompozytorem.
Marta Kotas 2008.09.03
