Zycie
Witold Szalonek był polskim kompozytorem urodzonym 2 marca 1927 roku w Czechowicach – Dziedzicach, natomiast zmarł 12 października 2001 roku w Berlinie.
Od 1949 roku uczył się gry na fortepianie oraz kompozycji w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Katowicach, którą ukończył w 1956 roku. Na studia uzupełniające wyjechał do Paryża, gdzie uczył się u Nadii Boulanger (1962 – 1963). Po powrocie z Paryża, w 1967 roku podjął się prowadzenia zajęć z kompozycji w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Katowicach, gdzie dodatkowo w latach 1970 – 1974 prowadził Katedrę Teorii i Kompozycji.
W 1970 roku wyjechał na roczne stypendium do Berlina, gdzie przebywał na Deutscher Akademischer Austauschdienst. Natomiast w 1973 roku zostało mu powierzone stanowisko profesora Hochschule der Künste. Tam prowadził klasę kompozycji.
Jego utwory były grywane na całym świecie podczas wielu festiwali, w tym m.in.: na Międzynarodowych Wakacyjnych Kursach Nowej Muzyki w Darmstadt, Światowych Dniach Muzyki Międzynarodowego Towarzystwa Muzyki Współczesnej (ISCM), „Warszawskiej Jesieni”, „Time of Music” w Vitasaari, Gulbenkian Music Festival w Lizbonie, „Inventionen” w Berlinie, „Alternatywach” w Moskwie czy „Kontrastach” we Lwowie.
Nagrody
Za swoją działalność i twórczość Witold Szalonek otrzymał wiele nagród i wyróżnień. I tak dostał on m.in.: II nagrodę w Konkursie Związku Kompozytorów Polskich (1952), nagrodę w Konkursie im. Artura Malawskiego (1966, 1968) Nagrodę Muzyczną miasta Katowic (1964), Nagrodę Ministra Kultury i Sztuki (1967), tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Wilhelmińskiego w Münster (1990) oraz nagrodę „Kulturpreis Schlesien” (1999).
Twórczość
Do najważniejszych kompozycji Witolda Szalonka zaliczyć należy przede wszystkim utwory takie jak: Pastorale [wersja I] na obój i fortepian (1952), Trio na flet, klarnet i fagot (1952),
Pastorale [wersja II] na obój i orkiestrę (1952-65), Nokturn na baryton, orkiestrę smyczkową i harfę (1953), Dzwon, ballada na 2 chóry chłopięce lub mieszane (1953), Toccata polyphonica na orkiestrę smyczkową (1954), Suita kurpiowska na alt i 9 instrumentów (1955), Suita polifoniczna na orkiestrę smyczkową (1955), Satyra symfoniczna na orkiestrę (1956), Sonata na wiolonczelę i fortepian (1958), Wyznania tryptyk na głos recytujący, chór mieszany i orkiestrę kameralną (1959), Concertiono per flautio e orchestra da camera (1962), Arabeski na skrzypce i fortepian (1964), Les sons na zespół symfoniczny (1965), Mutazioni na orkiestrę kameralną (1966), Quattro monologhi per oboe solo (1966), Proporzioni I per flauto, viola e arpa (1967), Proporzioni II per flauto, violoncello e pianoforte (arpa) (1967 – 1970),
Mutanza per pianoforte (1968), Improvisations sonoristiques per clarinetto, trombone, violoncello e pianoforte (1968), 1 + 1 + 1 + 1 na 1-4 instrumentów smyczkowych (1969), Ziemio miła… kantata na głos i orkiestrę (1969), Aarhus music na kwintet dęty (1970), Concerto for strings (1971-1975), Trzy szkice na harfę (1972), Connections for chamber ensemble (1972), Proporzioni III per violino, violoncello e pianoforte (arpa) (1977), Musica concertante per violbasso e orchestra (1977), Piernikiana per tuba (1977), Trio per oboe, clarinetto e fagotto (1978), Mała symfonia B-A-C-H na fortepian i orkiestrę symfoniczną (1979 – 1981), Take the game… dla 6 perkusistów (1981), Alice’s unknown adventures in the fairy land of percussion dla jednego perkusisty (1981), D. P’S five ghoulish dreams na saksofon altowy solo (1985), Inside? – Outside? na klarnet basowy i kwartet smyczkowy (1987), Toccata e corale [wersja I] na organy (1988), Elegia na śmierć przyjaciela na klarnet i fortepian (1989), Toccata e corale [wersja II] na fortepian (1990), Symfonia rytuałów na kwartet smyczkowy (1991-96), Głowa meduzy I na 1-3 flety proste (1992), Invocationi per due chitarre (1992), Głowa meduzy II na 1-3 flety in C (1993), Dyptyk I na chór mieszany (1993), Dyptyk II na 16 saksofonów (1993), Sept epigrammes modernes według G. Hoffnunga na kwartet saksofonowy (1994), Trzy preludia na fortepian (1996), Suita zakopiańska na ustnik stroikowy (1996), Meduzy sen o pegazie I na róg i flet prosty (1997),
Meduzy sen o pegazie II na róg i flet in C (1997), Miserere na 12-głosowy mieszany chór solistów (1997), Chaconne-Fantaisie na skrzypce solo (1997), Bagattellae di Dahlem II per flauto e pianoforte (1998), Oberek nr 1 na gitarę (1998), Drei Liebeslieder na baryton i fortepian (1998), Hautbois mon amour na obój solo, 2 harfy, kotły i orkiestrę smyczkową (1999) oraz Posejdon i meduza na 2 flety piccolo, flet altowy, krotale i flet basowy (2001).
Marta Kotas 2009-07-06
